Θεέ μου, πότε θα βγάλω πάλι φτερά να μην ματώνουνε τα γόνατα μου;
Πότε θα πάψω να κουβαλώ τις αμαρτίες που απόθεσαν στην πλάτη μου άνθρωποι που λογάριαζα για δικούς μου, κρυφά, όταν εγώ τους κοίταζα στα μάτια κι αυτοί αγάπη με καλούσανε με τα στόματα τους τα βρώμικα;
Κι αν όλοι τους από μια συγγνώμη αν αποθέτουν τώρα στην πόρτα μου, την πόρτα να βγω μου κλείνουν, γιατί η συγγνώμη ζητά συγχώρεση κι η συγχώρεση πάλι τις αμαρτίες τους ξανά απ την αρχή αφήνει στην πόρτα μου με το στανιό, για ν’ αλαφρύνει.
Μακρύς ο σκιανιός της, μακρύς κι ο λογαριασμός που πληρώνεις για να κοιμούνται οι αμαρτωλοί.
Λάθη τα αποκαλούνε, μα εγώ λάθη δεν είδα. Κανένα ποτέ δεν είδα να κάνει λάθη εις γνώσιν. Λάθη είναι αυτά που κάνα εγώ. Εγώ τα κάνα, που σας λάθεψα για ανθρώπους δικούς μου.
Αμαρτίες είναι όσα κάνεις και γνωρίζεις πως κάνουν κακό.
Κι είδα ανθρώπους με διπλές και τρίδιπλες να σου μιλούν για λάθη. Κι ύστερα με θράσος περίσσιο, που το ντύνουνε με της μετάνοιας τ’ ασπρόρουχα να σου ζητάνε να διορθώσουν;
Και τι είναι μωρέ η ψυχή του αλλουνού κι η περηφάνεια του; Πάπλωμα να το μοντάρεις με ρετάλια;
Εγώ Θεός δεν είμαι, τ’ αποφάσισα.
Τ’ αγκάθινο στεφάνι με πονά, δεν το χω το συγχώριο εύκολο πια. Μπορεί και να λαθεύω εγώ, μα δε με νοιάζει. Πάρτε λοιπόν τα λάθη σας ένα ένα και κάντε το κουμάντο σας. Εγώ τρύπες άλλες στο πουκάμισο μου δεν αφήνω να ανοίξουν οι αμαρτίες που γαντζώσατε στην πλάτη μου για να μη σέρνεστε ασπόνδυλα, όπως προστάζει η φύση σας.
Πέρασα βράδυα πολλά μετρώντας της και άλλα τόσα να τις μπαλώνω και έσωσε πια η υπομονή μου.
Περάστε τώρα και σεις λοιπόν, ένας ένας όπως περνάτε ευσεβείς στις εκκλησίες, κι απ το δικό μου βωμό, να πάρετε σαν τ’ αντίδωρο τις αμαρτίες σας πίσω και βαφτίστε τις όπως αγαπάτε.
Τη συγχώρεση μου όμως πια δεν τη δίνω.
Ο Θεός μόνο συγχωρεί κι εγώ Θεός δεν είμαι…
