Η πρωτόλεια αγάπη ενός παιδιού ως καταφύγιο | απόψεις

Ξέρω ανθρώπους που θα ήθελαν ένα παιδί και δε μπορούν να το έχουν. Επίσης όλοι μας ξέρουμε κάποιον που έχασε αιφνιδίως το τέκνο του, σε έναν σκληρό, μη διαχειρίσιμο θρήνο εφόρου ζωής.
Κι εγώ που δεν έχω δικά μου παιδιά «ψάχνω» τα παιδιά των φίλων μου για να πάρω στιγμές αθωότητας κι ενέργεια. Είναι αυτή η ανεπεξέργαστη αγάπη που σου δίνει ένα παιδί και που δεν ανταλλάσσεται με καμιά ύλη.

Από όσα συμβαίνουν και συγκλονίζουν το Πανελλήνιο κρατήστε:

1) τον προβληματισμό για το πως η ανθρώπινη διαστροφή μπορεί να σε αφήσει σε τέτοιο ελεεινό ξεπεσμό,
2) την απέχθεια ναι, αλλά χωρίς εμετικές κατάρες,
3) την αναζήτηση δικαιοσύνης έστω κι αν αυτό δεν αποκαθιστά, ούτε επαναφέρει τις χαμένες ζωές.

Τα σκοταδιστικά παραληρήματα δε βοηθούν. Ίσως μας βοηθούσε όλους ένα βλέμμα στο παιδί/α μας, μια συζήτηση. Αναζητήστε τρόπους που θα πολλαπλασιάζουν τις στιγμές με τους αγαπημένους. Μόνο αυτό μπορεί να κατευνάσει την ένταση της εποχής και την οποία τάση για ολισθήματα, από εκείνα που δεν έχουν επιστροφή.