Διαπλέκομαι, άρα υπάρχω…

Η υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ψηφοδέλτιο για την Ευρωβουλή ξενίζει, αλλά δεν εκπλήσσει. Στην Ελλάδα επιχειρηματίες και πολιτικοί ακολουθούν τεμνόνενες συνιστώσες του ίδιου φαινομένου. Και οι δύο επιδιώκουν εξουσία. Οι μεν οικονομική, οι δε πολιτική. Μην μπερδεύεστε… το φαινόμενο δεν είναι αμιγώς ελληνικό. Στην Μεγάλη Βρετανία, Εργατικοί και Συντηρητικοί τοποθετούνται στο Brexit ανάλογα με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν και στις ΗΠΑ τα πανίσχυρα λόμπι χαράσσουν πολιτική. Στην Ελλάδα απλά διαπλοκή και πολιτική έχουν μια σταθερή αναγκαστικά πορεία αλληλεπιδρασης. Πρόκειται για αμοιβαίο προαπαιτουμενο και συστατική προϋπόθεση sine qua non.

Η πολιτική στηρίζεται στην διαπλοκή vice verso. Το φαινόμενο είναι απότοκο ενός ιδιότυπου αμαλγάματος ιδιωτικού κρατικισμού και κρατικού φιλελευθερισμού. Και δεν θα εξαλειφθεί αν δεν αλλάξει η συστατική δομή της πολιτικής. Αν το κράτος δεν περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα. Και η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν απεξαρτηθεί από τον κρατικό εναγκαλισμό. Γιατί διαφορετικά, το τρένο της διαπλοκής θα συνεχίζει το ίδιο δρομολόγιο, με άλλους επιβάτες ενδεχομένως κάθε φορά. Αλλά με σταθερή τροχιά. Και αν εμείς δεν σταματήσουμε την μικροδιαπλοκή. Τα ρουσφέτια και τις εξυπηρετήσεις. Η κάθε έκφανση της διαπλοκής μας ενοχλεί μέχρι να την χρειαστούμε. Τότε γινόμαστε μέρος του προβλήματος, ενώ θα έπρεπε να είμαστε η λύση. Διαπλεκομαι άρα υπάρχω. Δύο όψεις, ένα νόμισμα…