“Μέσα στα μαύρα σου κυρά μου τα μαλλιά”…
Αυτός ήταν ο πρώτος του στίχος που έγινε τραγούδι, (1ο βραβείο), το οποίο μελοποίησε, ούτε πολύ ούτε λίγο ο Μίκης!!
Ο μικρός, εικοσάχρονος, τότε, Άκος Δασκαλόπουλος, κατέθεσε τρυφερότητα και φαντασία και έμπνευση, κι’ απόκτησε μια σπουδαία θέση στην ποίηση, στο μέλος, στην δισκογραφία, που αποζητούσε τον λόγο του στις σημαντικές συνεργασίες, με Χατζηδάκη, εκτός από τον Μίκη, Κουγιουμτζή, Παντ. Θαλασσινό, Γιώργο Νταλάρα, Φλέρυ Νταντωνάκη και τόσους άλλους…
Ιδιαίτερα ευαίσθητος καλλιτέχνης και άνθρωπος, λάτρευε τη θάλασσα και το σκάφος του, τους φίλους, τα κορίτσια και όλα τα ωραία της ζωής…
Ύμνησε το «χρωματιστό συναίσθημα» , με συνέπεια, γενναιοδωρία και ερωτισμό…
«Στο μεταξωτό σου το μαντήλι κρύψε τα φιλιά που σου ‘χω στείλει»…
«Κοίταξε τον ήλιο ρόδο ανοιχτό»…
«Αχ να ‘μουν στο φουστάκι σου κουμπί μαλαματένιο»…
Ελάχιστο δείγμα που ενθυμούμαι…
Έφυγε νέος, ξαφνικά, μια εικοσαετία τώρα, σαν τέτοιες ημέρες, είχε και δεν είχε φτάσει ο Φλεβάρης στο τέλος του… κι’ άφησε θλίψη, κενό και νοσταλγία…
Καθώς όλη η Ελληνική καρδιά δακρυσμένη, έκανε στην άκρη, για να διαβεί το ωραίο παλληκάρι, προς τη διάρκεια…
Να συναντήσει την Αλεξάνδρα που, επίσης έφυγε νέα, και να τραγουδήσουν μαζί «Η ωραία Αντριάννα στο παγκάκι της τραγουδά στο μαντολίνο το μεράκι της»
Με φόντο τον πίνακα τον πίνακα του Θεόφιλου και το έξοχο παγώνι στα πόδια της Αντριάννας!…
Κι’ ο Θεόφιλος, εννοείται, να χαμογελά κατασυγκινημένος από το χρονικό βάθος του…1934, που εκείνος έφυγε…
