Νίκος Παπάζογλου – Την ημέρα των Βαΐων
Δέκα εφτά του Απρίλη στα 2011 ήταν η Βάϊα Δόξα της Χριστιανοσύνης.
Ο Ιησούς δηλαδή, έμπαινε στην Ιερή Πόλη, εν μέσω επευφημιών, και λόγων θερμών, σε απόδοση στεντόρεια!!
Είναι ο τελευταίος εορτασμός εύχαρις πλέον, στο ορθόδοξο έθος του κόσμου, μια ακριβώς εβδομάδα, πριν από τα Άγια πάθη…
Τα θυμούμαι εκείνα τα Βάγια, με τους πράσινους σταυρούς, τρυφερούς στα χέρια μας μετά τη λειτουργία να τους “μοιράζουμε” σε γωνιές του σπιτιού “δηλωτικούς” των ωραίων εκδηλώσεων Αγάπης, στον Χριστό.
Δεν είχα τελειώσει ακόμη, όταν το μάθαμε…
Έφυγε ο Νίκος Παπάζογλου.. Άκουσα πριν από το μεσημέρι… Και ο συνειρμός με τον καλλιτέχνη, έφερε, το πρόσωπο, τον ήχο που υπηρέτησε, την Ιωνική του ρίζα τις “ισχυρές” συνεργασίες του με τον Νίκο Ξυδάκη, τον Μανώλη Ρασούλη, τον Κοντογιάννη, τον Βαγιόπουλο…
Ξεχωριστά, εννοείται την συμβολική, με τα χρόνια, “θρυλική” μπαντάνα του.
Το κατακόκκινο βαμβακερό μαντήλι με τ’ άσπρα λαχουράκια να παίρνει “θέση” εκ περιτροπής, στο λαιμό, στο χέρι, στο μέτωπο…
Δεν το αποχωρίστηκε ποτέ, ούτε στον ιδρώτα της αγωνίας του, παλεύοντας με τον καρκίνο…
Ταλαιπωρήθηκε, πόνεσε, και ξεκουράστηκε σαν τώρα…
Ήθελα να τον θυμίσω.. Σ’ αυτή την εμβληματική εικόνα, μπροστά σ’ ένα ατελείωτο πλήθος, να παίζει στον αέρα το μπαγλαμαδάκι του, και να τραγουδεί, σταθερά σ’ όλα τα ρεπερτόρια, με τα τζιν, και το “γιαμανί” του “Ραγίζει απόψε η καρδιά με το μπαγλαμαδάκι…”
Εντάξει ο Σιμώτας που το ‘γραψε, τον ακολούθησε μετά των Βαΐων με το δάκρυ της θύμησής του…
Εντάξει..και όχι μόνον αυτός… Όλοι…