Μάριος Τόκας: «Ένα ποτήρι θάνατο θα πιω…»

Ποιο τώρα από τα δύο αισθηματικά «moto» είναι δημοφιλέστερο. ταυτισμένο ούτως ή άλλως με τ’ όνομά του.

Ο τίτλος, το ποτήρι δηλαδή, με το θάνατο ή «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα, μ’ ένα βιολί κι’ ένα φεγγάρι»… που το είχα κι εγώ σποτάκι με τον αείμνηστο Μητροπάνο στο αφιέρωμά μου στα μουσικά όργανα!

Αλεβιζάτος, Γράψας, Φασουλάς, ο αξέχαστος Άλκης Αλκαίου, του έδωσαν στίχους εκπληκτικούς, και Μητροπάνος, Νταλάρας, Κωνσταντίνα, Γλυκερία, Μπάσης, ερμήνευσαν θαυμαστά, εκείνα τα έξοχα ζεϊμπέκικα, αλλά και τα 3/4!

Εκείνος, ευτυχισμένος, που ήρθε στην Ελλάδα για καριέρα, και πέτυχε,ως καλλιτέχνης και ως άνθρωπος, και ως ευγενικό τέκνο της Κύπρου, την οποία ποτέ δε ξέχασε.

Μοίραζε τον χρόνο του, αγωνιούσε για τα Δίκια του αγαπημένου νησιού της Αφροδίτης, και η δράση του είχε και επίκεντρο, εν πολλοίς, το πως θα το βοηθήσει… Ανήσυχος, πολιτικοποιημένος, συνεπής!\

Θέλω να θυμίσω, δυο γλυκά παραλειπόμενα, από συνεντεύξεις του αξέχαστου μελωδού, που έτυχε να δω…

Έπαιζε λέει πρώτα κάθε του έργο, στον πατέρα του, να το ακούσει από τηλεφώνου, και να του πει τη γνώμη του…
Και άλλοτε.,.. με χιούμορ και παιχνιδιάρικο ύφος!
«Εγώ, εγώ χορεύω καταπληκτικό ζεϊμπέκικο!! Όταν με βλέπουν οι φίλοι μου… γελάνε να φανταστείς»!

…Έντεκα χρόνια… Τόσα λείπει… Τόσο ταλαιπωρημένος, τόσο νέος, με τόσα που είχε ακόμη να δώσει…

Άσχετα αν πρόλαβε να περάσει άξιος, στον Ελληνικό Χρόνο Άσχετα…