Ένας παθιασμένος, αληθινός δημοκράτης | Μανώλης Σκουλάκης

Ένα μεσημεράκι φθινοπωρινό ήτανε κοντά στο σχόλασμα. Σεπτέμβρης του 1997.

Μπουκάρει στο γραφείο μου ο υπουργός. Όταν λέμε στο γραφείο μου, αυτός μου το ‘χε «χαρίσει» το γραφείο, προσωρινά, δίνοντας μου θέση μετακλητού υπαλλήλου σε θέματα επικοινωνίας και ΜΜΕ.

«Έλα σήκω πάμε για φαΐ», μου λέει.
Τινάχτηκα. Δε ρώτησα που, δε με ενδιαφέρε.
Αρκεί που θα περνούσα 45 λεπτά μαζί του, να μου λέει ιστορίες πολιτικής ανορθογραφίας, από τις καθημερινές του εμπειρίες στο υπουργείο, τη Βουλή και τα πολιτικά πηγαδάκια.

Αυτό το μεσημεριανό γεύμα μαζί του, ήταν για μένα σαν ένας προσωπικός θρίαμβος που ήθελα να διαφυλάξω.

Θρίαμβος γιατί πολύ απλά θα περνούσα λίγη ώρα με έναν άνθρωπο, ο όποιος στο μυαλό μου, ήταν η επιτομή της σοφίας, της εντιμότητας, της εργατικότητας και της δικαιοσύνης.

Τον θαύμαζα, πως να στο πω…

Ήταν νομίζω ο πιο δίκαιος άνθρωπος που είχα γνωρίσει στη ζωή μου τηρουμένων των αναλογιών.
Μπλεγμένος στα «σκατά» της πολιτικής – συγχωρήστε με – δεν άφησε κανέναν, ποτέ, να αγγίξει το κρύσταλλο της εντιμότητάς του.
Το είδα, το έζησα, το τεκμηρίωσα, μου το είπαν τρίτα πρόσωπα και το τσέκαρα σε βάθος χρόνου.
Πέρασα δίπλα του κοντά δύο χρόνια μέχρις ότου αποπέμφθηκε στον ανασχηματισμό του 1998. Ήξερα τι σκεφτόταν, τι έτρωγε, πόσο πολύ εργαζόταν, τι ονειρευόταν.
Κυρίως ήξερα τι πάστα άνθρωπος ήταν.
Κι ενώ, ο κόσμος έβριθε από κακόβουλα σχόλια για τον πολιτικό βίο, εκείνος απολάμβανε την πολιτική.
Μετά από πολλά χρόνια κατάλαβα ότι απολάμβανε τη θητεία του, γιατί απλά ρουφούσε την αγάπη του κόσμου, αντίβαρο και αντιστάθμισμα στη δίκη του εντιμότητα και δημόσια προσφορά.
Η δίκη του δημόσια προσφορά ήταν όλη του η ζωή.

Για τον εαυτό του κρατούσε μόνο την αναπνοή του.

Για το δημόσιο βίο του όμως, παραμέλησε τα πάντα, ώστε να αφήσει τη σφραγίδα της μουστάκας του στον τόπο.
Το πρωί σήμερα, άφησε στον τόπο, χάρισμα του μεγαλείου του και αυτήν τη τελευταία δική του αναπνοή.
Κι εμένα, στα αυτιά μου βαταλαλεί ο ήχος της βραχνάδας του, να λέει πηγαία:
«Χαιρετώ σε, αγαπώ σε».
Έτσα κι εγώ Μανώλη μας, χαιρετώ σε εδά και δε θα ξεχάσω ποτέ τα μαθήματα που μας εχάρισες. Ευλογημένος που πήρα ψήγματα από το μεγαλείο και τη δικαιοσύνη που ‘χες στην τεράστια ψυχή σου.

υγ: Μανώλης Σκουλάκης λεγόταν ο υπουργός που μου πρόσφερε εκείνο το γεύμα το Σεπτέμβρη του 1997.