Στο περιγιάλι το κρυφό… | Γιώργος Σεφέρης
48 χρόνια στο περιβόλι τ’ ουρανού…
«Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές…Μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές…που ηχούν , που ηχούν, και που τις προσκυνούμε»…
Γ.Σ.
…Όμως, όμως από τις πηγές του νου και της ψυχής, τόσα άντλησε, ώστε να δώσει μια πλούσια «δυσνόητη» για τους πολλούς Ποίηση, αν και εκπορεύτηκε από τα «αυθεντικά ρείθρα» της Δημοτικής Δημιουργίας. Ο μέγας ποιητής μας, με τον έτερο νομπελίστα επίσης, Οδ. Ελύτη, πλούτισαν τον λόγο της Πατρίδας, και δόξασαν τ’ όνομα της μ’ αυτό το «διττό βραβείο» Παγκόσμιο και μέγιστο!.. Αν και μίλησαν για την Ελληνισμοσύνη, με τρόπο διαφορετικό…
«Ο τόπος μας είναι μικρός, αλλά η Παράδοσή του είναι τεράστια και το κυρίαρχο, δε διακόπηκε ποτέ…»
Γ.Σ.
Ο ένας, απαιτούσε και απαιτεί συνεχή αποκωδικοποίηση για να φτάσεις στον πυρήνα του «Σεφέρειου στοχασμού» του, και ο άλλος, φώτισε δίχως γρίφους το βαθύ μπλε του Αιγαίου, ως ευανάγνωστη ωδή, από την οποία όλοι κοινωνούν, ή σχεδόν όλοι…την «γλυκείαν αρμύρα» της Νησιώτικης ζωής, και του Νησιωτικού κάλλους!.. Κατ’ αρχήν!
Είπε εξ’ άλλου για τον Σεφέρη ο Ελύτης με σεβασμό: «Ουδείς όσο αυτός, μπόρεσε ποτέ, να βρει τα πιο κρυμμένα νήματα της Δημοτικής μας Παράδοσης, και να τα δώσει στον κόσμο, να οδηγηθεί σε πλούσιους κόσμους…». Ο Γιώργος Σεφέρης με την «Άρνηση» του, που πέρασε στο μέλος ο Μίκης.
«Κτύπησε» την οικεία λαϊκή πόρτα, και όλοι πια, το είχανε καμάρι να τονίζουν τη συνάφεια με τον ποιητή…
«Στο περιγιάλι το κρυφό…κι’ άσπρο σαν περιστέρι»…
Που γνωρίζει ο καθείς, κι έγινε moto τσιτάτο, ρήση, απόφθεγμα και γνωμικό τριών τετάρτων, σε μια «λυρική πλεύση» απαράμιλλη…
…Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος…Πήραμε τη ζωή μας Λάθος κι αλλάξαμε ζωή…
Και η περίφημη «άνω τελεία» του Σεφέρη κατά το…αναγνωστικό δοκούν του δέκτη! Ή λοιπόν…
«Πήραμε τη ζωή μας· Λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή», Ή πήραμε τη ζωή μας λάθος· κι αλλάξαμε ζωή.
Το λεκτικό παιγνίδι έχει ενδιαφέρον, γιατί όπως και να ‘χει, τολμηρά τίθεται υπό αμφισβήτηση, το πάθος, η πνοή, οι πόθοι! Της καρδιάς γεννήματα όλα, ως «σηματωροί» της ζωής ακριβείς, και ακριβοί, κατά τον ποιητή και τον αναγνώστη.
Η αγάπη λοιπόν, για τον Ποιητή μας, ας γίνει κλωνί βασιλικού, ν ‘ αρωματίζει τη Μνήμη του. Πάντα.
