Σουρεαλισμού το ανάγνωσμα…

Ελλάδα και ρεαλισμός έχουν πάρει συναινετικό διαζύγιο εδώ και χρόνια. Και αυτό γιατί ανθοφορεί ο εθνικός μας έρωτας με τον σουρεαλισμό… 

Προσπαθώντας να αποστασιοποιηθεί κάποιος από τα τεκταινόμενα στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, σίγουρα θα αισθανθεί θεατής σε ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Πολιτικοί και πολίτες συναγωνιζόμαστε σε κυβιστήσεις, οβιδιακές μεταμορφώσεις και στρουθοκαμηλισμό. Για όλα φταίνε οι άλλοι και… “αν εγώ γίνω μια μέρα πρωθυπουργός, όλα θα φτιάξουν” . Καταγγέλλουμε το πελατειακό κράτος και συνωστιζόμαστε στα βουλευτικά γραφεία για μια θεσούλα στο Δημόσιο.

Πολεμάμε τον λαϊκισμό και ψηφίζουμε τους πιο αυθεντικούς εκπροσώπους του. Γέφυρες πέφτουν, ο ΒΟΑΚ ανοιγοκλείνει ανάλογα με την δημόσια αρχή που τον εποπτεύει, το γεωγραφικό ανάγλυφο των Χανίων άλλαξε και εμείς περιμένουμε από κυβέρνηση και αντιπολίτευση να μας λύσουν ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα.

Περιμένουμε δηλαδή όλους αυτούς που ήταν μέρος του προβλήματος όλα αυτά τα χρόνια, στον βαθμό που αναλογεί σε εν έκαστον, να γίνουν αίφνης λύση. Θα μου πείτε, αυτοί μόνο μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Και θα σας πω απλά να κρατάτε μικρό καλάθι σε όσα ακούτε. Ένθεν κακείθεν. 

Η Κίσαμος αποτελεί σταθμό όλων των επίσημων επισκέψεων, όταν πριν από ένα μήνα δεν συμπεριλαμβάνετο καν στον σχεδιασμό του νέου ΒΟΑΚ (sic) που έφτανε μέχρι το Κολυμπάρι. Και εμείς αισθανόμαστε πάλι ότι είμαστε ο ομφαλός της Γης. Γιατί ως συνήθως, στην Ελλάδα κάθε θαύμα διαρκεί τρεις ημέρες. Στην δε Κίσαμο ίσως και δύο… 

Πείτε μου αλήθεια.. όλο αυτό το σκηνικό δεν θυμίζει πίνακα του Σαλβαντόρ Νταλί?