Οι νύχτες της «αλήτικης» γκαζιάς – αρθρογραφία

• του Νικόλα Σεγρεδάκη –

Η γενικευμένη άποψη ότι οι μηχανόβιοι είναι κωλόπαιδα ασφαλώς δεν απηχεί της πραγματικότητας.
Ούτε και οι μπάτσοι είναι γουρούνια.

Ίσως, υπάρχουν και στις δυο συνομοταξίες θετικά και αρνητικά στοιχεία, όμως το «καφενείο» θέλει να αποτυπώνει από ένστικτο κυρίως την ασχήμια, τον αρνητισμό και τις «κακές», εύληπτες ειδήσεις.
Οι νύχτες στην Κίσαμο συχνά δεν είναι ήρεμες, ούτε και οι δρόμοι άδειοι. Η καλύτερα, είναι ας πούμε στιγμές όπου η διατάραξη της γαλήνης αυτής είναι τέτοια, που ο αποκρουστικός ήχος φτάνει σε πολλά μαξιλάρια.
Έγιναν προσπάθειες, φιλότιμες και πρωτοπόρες, πήγαν αστυνομικοί σε σχολεία, μίλησαν με γονείς, έγιναν έστω για δυο τρεις φορές το μήνα εκπαιδευτικοί οδικής συμπεριφοράς.
Και μπορεί τα παιδιά από φύση να την έχουν στο αίμα τους τη μικροαλητεία, όμως γίνονται και καλόπιστοι δέκτες όταν τους εξηγείς με επιχειρηματολογία και πειθώ, ότι «με την ζωή δεν παίζεις».
Τα παιδιά είναι παιδιά, οι γονείς τι κάνουν;
«Έχουμε πολλές φορές μιλήσει με γονείς ζωηρών παιδιών που οδηγούν μηχανές στα όρια της νομιμότητας και του κινδύνου. Συχνά απογοητευόμαστε, όταν οι γονείς μας κοιτούν σαν εξωγήινους ή περισσότερο όταν αδιαφορούν», τονίζει ο αστυνομικός της νυχτερινής βάρδιας στο biskotto.gr

Την σχολική περίοδο που έκλεισε μόλις, δωρεάν μαθήματα οδικής ασφαλείας και συμπεριφοράς δεν έγιναν.
Και δεν έγιναν διότι η προσπάθεια της προηγούμενης χρονιάς δεν είχε συνέχεια.

Οι αστυνομικοί εκτελούν καθήκοντα με βάση το νόμο και μάλιστα αποφεύγουν τις καταδιώξεις για να μην προκληθεί κάποιο ατύχημα.
Οι γονείς; Τι κάνουν οι γονείς;

«Μου έχει τύχει να φεύγω από σχολείο της περιοχής έχοντας παραδώσει μάθημα οδικής συμπεριφοράς σε μικρούς μαθητές δημοτικού σχολείου, και βγαίνοντας να βλέπω γονέα να έρχεται να αφήσει το παιδί του, έχοντας στην αγκαλιά και μπροστά στο τιμόνι το μικρότερο αδελφάκι του. Κάτι σαν αερόσακο δηλαδή», τονίζει άλλος αστυνομικός με σαφή την απογοήτευσή του.
Κάποια πρόστιμα είναι τσουχτερά, οι γονείς το ξέρουν.

Όπως γνωρίζουν καλά και τους κινδύνους. Παρόλα αυτά η μεγάλη τους αγωνία συνήθως είναι, πως(;) θα «σβήσει» η κλήση ή πως(;) θα πάρουμε το μηχανάκι του παιδιού πίσω.
Τα παιδιά είναι παιδιά…
Και τα παιδιά, αν τους μιλήσεις με ευγένεια και σωστή δομή στα επιχειρήματα κατανοούν.
Ούτε γκλομπ της δεκαετίας του ‘90 χρειάζονται, ούτε απειλές και ξύλο.
Κυρίως χρειάζεται να τίθενται τα όρια στο σπίτι. Οι γονείς τα βάζουν τα όρια, θέτουν πλαίσιο και φυσικά κανόνες. Όχι προς επιβεβαίωση του ρόλου τους, όσο για να διασφαλίσουν – κατά το δυνατόν – τη ζωή των σπλάχνων τους και την ελαχιστοποίηση των κινδύνων της ασφάλτου που είναι η ουσία.
Οι γονείς έχουν τη μεγάλη ευθύνη. Οι μπάτσοι άλλοτε είναι καλοί κι άλλοτε σκληροί, τραχείς και αυστηροί, όμως:
Για την ασφάλεια του παιδιού στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, η ευθύνη δεν βαρύνει τα όργανα τάξης. Βαρύνει το κάθε σπίτι ξεχωριστά, τις νύχτες εκείνες που η αγωνία κρατά στο σκοτάδι, μάτια ορθάνοιχτα. Γιατί ο γονιός ξέρει…