Μου το χρωστάω να σ’ αγαπώ…

Είμαστε γεμάτοι κατανόηση οι άνθρωποι για τους άλλους, προσφέρουμε τον χρόνο μας όσο πολύτιμα λίγος και αν είναι για να ικανοποιήσουμε την φιλάνθρωπη πλευρά του εαυτού μας.

Είναι πολύ ουσιαστική αυτή η ενέργεια όμως μήπως πρωτίστως αυτό το οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό;

Κατανοώντας με επιείκεια την ίδια μας την ύπαρξη ησυχάζουμε τους δαίμονες μας, παύουμε να είμαστε σκληροί και γινόμαστε δεκτικοί στις απαιτήσεις του κορμιού, του μυαλού και της ίδιας μας της ψυχής.

Αποδεχόμαστε ότι δεν πειράζει να μην τα καταφέρνουμε πάντα, δεν πειράζει που δεν τα προλαβαίνουμε όλα και απλά δεν πειράζει…..

Αρκεί να βάλουμε όρια με καλοσύνη όμως όρια, έχουμε δικαίωμα στον προσωπικό χρόνο, διεκδικούμε τον σεβασμό των άλλων και της κοινωνίας και οπωσδήποτε των ιδιαίτερα δικών μας αγαπητών προσώπων.

Όσο τρέφουμε την ψυχή μας με ότι την γαληνεύει, το μυαλό μας με την ησυχία του όταν το χρειάζεται και το κορμί μας με την αποδοχή για την μοναδικότητα του, γινόμαστε καλά, νιώθουμε ευεξία, μας χαϊδεύουμε και το αισθανόμαστε κατά συνέπεια γινόμαστε ουσιαστικοί βοηθοί για τους στενούς και ευρύτερους γύρω μας καθώς επίσης ικανότεροι πολίτες της μικρής και μεγαλύτερης πραγματικότητας μας.