“Έβαλε 3 ο Μάϊκ Γαλάκος”

Η ΘΥΡΑ 7 γεννήθηκε κάπου την άνοιξη του ’74 στην καρδιά του Πειραιά.

Και μόλις συμπλήρωσε 7 χρόνια από την ίδρυση των εμπνευστών της, έζησε και την πιο μαύρη μέρα της.

Εκείνη τη μέρα, Κυριακή ασφαλώς, 7 χρονών πιτσιρίκος εγώ, κατά τις 7 το απόγευμα, επιστρέφαμε οικογενειακώς σπίτι από ρεφενέ με φίλους, κάπου στην ενδοχώρα, στο Μάκρωνα θαρρώ.

Θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες.

Είχαμε-εμείς οι Ολυμπιακοί-ισοπεδώσει την ΑΕΚ στο παλιό “Καραϊσκάκης” άλλα κάνεις δεν ήθελε να ξέρει τι έγινε μέσα στο γήπεδο.

Ολυμπιακός – ΑΕΚ 6-0. ΑΔΙΑΦΟΡΟ.

Είχε μαυρίσει ο τόπος. Ο πατέρας περίπου με απέτρεπε από την είδηση.

Με “οδηγούσε” έντεχνα, προστατευτικά, στο αγωνιστικό σκέλος της αναμέτρησης.

“Έβαλε 3 ο Μάικ Γαλάκος”, μου λέει, άλλα εγώ είχα προλάβει να ακούσω ότι κάποιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μέσα στο γήπεδο.

Από το ραδιόφωνο του αυτοκίνητου το άκουσα πριν του αλλάξουμε συχνότητα, τάχα για να ακούσουμε λίγη μουσική απ το Δεύτερο Πρόγραμμα.

Με σημάδεψε η Θύρα 7.

Όλους τους Ολυμπιακούς τους σημάδεψε.

Σημάδεψε όμως κι εκείνους που αληθινά, κι όχι αρρωστημένα αγαπούν το ποδόσφαιρο.

Αυτούς τους ίδιους που τους σόκαρε ο αφανισμός της Γιουνάιτεντ στο Μόναχο(1958), η φρίκη στο Ελ Νασιονάλ του Περού(1964), το Χέϊζελ(1985), το βαρύ για τη Λίβερπουλ πένθος στον τελικό του Χίλσμπορο(96 νεκροί, Απρίλης 1989).

Οι παλιότεροι θυμούνται και τη μεγάλη τραγωδία της “γκρανάτα”.

Η σπουδαία Τορίνο της δεκαετίας του ’40 που ξεκληρίστηκε κατά την επιστροφή από διεθνές παιχνίδι με την Μπενφίκα στη Λισαβόνα.

Αμέτρητες ποδοσφαιρικές τραγωδίες να μας θυμίζουν τη ρήση του Χρήστου Σωτηρακόπουλου ότι “το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή”.

Η ΘΥΡΑ 7 είχε “μουδιάσει” την κοινή γνώμη για μέρες, βδομάδες.

Ήταν πολύ βαρύ το πένθος, αδόκητο και αιφνίδιο.

Πέρασε πάνω από δεκαετία για να βρεθώ, σάρκα και οστά μέσα στο Καραϊσκάκης. ΔΕΟΣ.

Ματς ρουτίνας, εύκολη νίκη, σχεδόν βαρετή.

Για τους άλλους, όχι για μένα. Για μένα ήταν όνειρο της παιδικής μου ηλικίας και αποπλήρωση του χρέους που είχα στους φίλους του Ολυμπιακού.

Όχι να πάω στο γήπεδο, μα αυτό που είχα σκαρώσει στο μυαλό μου πριν καν κόψω το ασπρόμαυρο εισιτήριο.

Να τελειώσει το ματς, να προλάβω να βγω σβέλτα απ τη Θυρα 12 και να τρέξω.

Ήθελα να δω πως είναι η ΘΥΡΑ 7 όταν τελειώνει το ματς.

Να βλέπω τον κόσμο να βγαίνει από τη ΘΥΡΑ 7 ήθελα.

Να μυρίσω τις φωνές τους, να φέρω τις εικόνες πίσω στο μυαλό του μπόμπιρα που έζησε – αποσπασματικά έστω – το σοκ της τραγωδίας του 1981.

Τότε ένιωσα για πρώτη φορά επισήμως ότι ανήκω στην Ολυμπιακή οικογένεια.

Κάτι σαν βάπτισμα. Είχα περάσει το ΤΕΣΤ.

Οι ποδοσφαιρικές τραγωδίες είναι πάντα σοκαριστικές για εκείνους που λατρεύουν το ποδόσφαιρο όπως εγώ.

Και καμιά σημασία δεν έχει το χρώμα του κασκόλ που φορούν αυτοί που χάνονται.

Εκείνοι εξάλλου που έβρισαν τη μνήμη τους, απλά δεν αγάπησαν πότε την ομάδα, το σπόρ και την αδρεναλίνη, που όμοια της δε θα βρεις, σε κανένα ήπιο ναρκωτικό, από αυτά που σε ζαλίζουν χωρίς να μολύνουν το αίμα…