Τα παραμύθια σου τ’ ανθίστηκα πια τώρα…
Εντάξει… Δίνω ένα στίχο ρεμπέτικο, δραστικό, δικό του, για να τονίσω, την…αντίφαση!
Είναι, εκείνος, ο Μανώλης ο Χιώτης, δηλαδή, ο υπέρκομψος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, που, ισορρόπησε σε δυο “κόσμους” ας πούμε της Μουσικής!!
Τον Λαϊκό, του περιθωρίου (τότε) με την μεγαλουργία του μπουζουκιού, και τον αστικό κόσμο, αυστηρό επιφυλακτικό, συντηρητικό, στον οποίο έφερε με το “έτσι θέλω”, αφού είχε “επέμβει” στην έγχορδη λειτουργικότητά του, με αυτοπεποίθηση! Και το… επέβαλε στα σαλόνια!
Γνωστά πράγματα…και πέτυχε! Ν’ αρχίσει κι’ εδώ την πορεία της επιτυχίας του… Να ‘χει δηλαδή επιτυχίες ο Χιώτης, ν’ απολαμβάνει το χειροκρότημα, και τ’ όνομά του κορυφαίου σολίστα του οργάνου, σε εύρος, και εκτός της πατρίδας…
Πήρε λάτιν ρυθμούς, και έντυσε με ελληνικούς, ελληνικότατους στίχους, για να τους αρθρώσει η αγαπημένη του Μαίρη Λίντα, βαφτίζοντας τους,σ’ ένα “παχύρρευστο σερμπέτι” μιας φωνής, που δεν ξεπεράστηκε..
Σαν αυτές τις ημέρες γεννήθηκε, σαν αυτές τις ημέρες έφυγε από τη ζωή, πολύ νέος…
Κι’ η τρυφερή ελεγεία του Μίκη για έναν από τους άξιους σολίστες του, δεκαετία 50 και 60, δεν τον “γιατρεύει” αφού όπως δήλωνε με παράπονο, τον είχε δει όρθιο και καλά, στον Ωρωπό που είχε πάει να τον επισκεφτεί, λίγο, πολύ λίγο νωρίτερα…
Έφυγε τόσο αναπάντεχα…
Όχι όμως κι από τα “συναξάρια” του Ελληνικού βινυλίου… Όχι από κείνο. Ποτέ!!
