Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει…

Σαν μαγεμένο το μυαλό μου φτερουγίζει…
Είναι αυτός ο στίχος του ο γνωστότερος με την ”αρχοντοπούλα” του που βασανίζει τον ύπνο του η ταχα το ”ζουσα μοναχός χωρίς αγάπη”.
Όπως και να χει ο Δημήτρης ο Μπαγιαντέρας η Γκόγκος άφησε κι εκεινος αποτύπωμα βαθύ αναγνωρίσιμο και αναγνώσιμο με την οικεία απεικόνηση της Ρεμπέτικης αίσθησης…Στεναγμός γνωστός, Έρωτας σεμνός και Καημός «αδερφοκτός» αρχές του εικοστού που είδε το φως του κόσμου…Που ωστόσο έμελε να το χάσει στα τελευταία χρόνια του…Πρόλαβε όμως να μας αφήσει την συγκίνηση της δημιουργίας του και αυτός…
Γεννημένος σαν σήμερα στα 1903 λίγο πιο νωρίς απο τον Μάρκο και αρκετά αργότερα από τον ”ΤΣΙΛΙΑ”της ”Συννεφιασμένης Κυριακής” περιελήφθη δικαιωματικά
στη «Χαρισματική φυλή» των αυτοδίδακτων που άκουσαν τους «γόνιμους ψιθύρους» της καρδιάς τους για να μας κληροδοτήσουν αυτά τα δροσερά μελισματικά «ρείθρα»
κι ας έρχονται τ’ αηδονάκια το ξημέρωμα με το τρυφερό τους ράμφος να πίνουν στάλα τη στάλα το δρόσο τους…..
Πάντα μένει κάτι και για τη δική μας ψύχη….
«Έλα και παλιό κρασί να πιούμε».
Για να πούμε μαζί της αγάπης τ’ όμορφο Τραγούδι….
Πάντα το τραγούδι της Αγάπης είναι όμορφο…