Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου…
Διαλέγω για τίτλο, τον γνωστότερο ίσως και λυρικότατο στίχο του, στον οποίο με δεξιοτεχνία “παγιδεύει” τον κοινωνικό υπαινιγμό, για κείνους, που του ζητούν “να χαμηλώσει τα φτερά”…
Αν, και, “ο ουρανός δικός του κι’ η θάλασσα στα μέτρα του”…
Ο Κώστας Κινδύνης, ευαίσθητος, συνειδητοποιημένος ωραίος ως Έλληνας ποιητής, μας άφησε ωραία πράγματα ποιητικά…
“Δεύτερη γέννηση”, “Αναψηλάφηση” συλλογές που αγαπήθηκαν, και τραγούδια που λάτρεψε ο κόσμος αφού “αρραβωνιάστηκαν” με το μέλος σπουδαίων συνθετών!
Ξαρχάκου, Κουγιουμτζή, Πλέσσα, Σπανού, Γλέζου, Χατζηδάκη…
Θεωρώ πως έχει αδικηθεί η αξία του στο δροσερό περιβόλι της διασημότητας!
Θα έπρεπε να φωτίζεται περισσότερο.
Ας είναι!
“Η Ελένη του Μάη”, τραγούδι πολύμορφο και με συνειρμούς, ήταν στην σκέψη μου, όμως προτίμησα το…
“Πως να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου ο ουρανός δικός μου, κι’ η θάλασσα στα μέτρα μου” που η μελωδία του Ξαρχάκου και το “στιβαρό ηχείο” του δικού μας Νίκου Ξυλούρη, το απογείωσαν στις καρδιές του κόσμου, μα και στον αναστοχασμό του…
Ο Κώστας Κινδύνης, έφυγε σαν σήμερα…
Ταπεινή αναφορά στο πρόσωπό του, για να μην ξεχνιέται…
