Απτάλικο(ς)…
*Τούτο το λεύτερο κι’ ασίκικο τ’ απτάλικο, καταμεσίς στην πίστα,
για της ψυχής σου όλα, μα όλα τα μυστικά, “άπταιστα” μιλεί…
Άνδρες εκστατικοί, δίχως άχνα μετρούν, τους κύκλους του σαμπάχ,
του χορού των ποδιών, και του κορμιού σου…
Κι εσύ, κι εσύ ξυπόλητη, αναληφθείσα και τρελή, με μάτια κλειστά κι υψωμένα τα χέρια,
τα λαίμαργα βλέμματα γιαβάσικα περνάς, στης έπαρσής σου τα μπεγλέρια!..
Δίχως σε μένα, ματιά, να ρίχνεις καμμία!…
Κι’ εγώ, κι’ εγώ, λαβωμένος, φτωχός και μόνος, την καρδιά μου μάχουμαι να μερώσω,
που, ζήλεια τη λειώνει, κρυφή θανατερή….
Μα, μα “προδοσία” κι’ εκείνη μου φύλαξε πικρή…
Το σέρτικο μεράκι σου την τύλιξε, κι’ από το στήθος μου αντάρτικα αυτομολεί,
στο ζεϊμπέκικο μπάρκο σου για να βρεθεί!!!
Κι’ έτσι, κι’ έτσι, κατακόκκινη σπαρταριστή και καρφωμένη ακόμη,
με του έρωτά σου το βέλος, τις αιμάτινες στάλες της, σπονδή στο παλιό σου ταξίμι σου φέρνει…,
καθώς ζαλισμένη γλυκά, στις στροφές σου παραδομένη, γέρνει…
Και, και δίχως σε μένα ματιά, να ρίξει καμμία…, τα παλαμάκια της δερβίσικα, αρχίζει να σου κτυπά…
*Από την Ποιητική συλλογή “Μικρές Εικόνες” της Φωτεινής Σεγρεδάκη.
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης…
Ο “πυκνωμένος” λόγος που συνείρει και αποκαλύπτει, που υμνεί και εκφράζει βαθύτατα μυστικά εσωτερικών ωραιοτήτων της Ψυχής, που προσεύχεται, υποκλίνεται και βουρκώνει…
Αλλά και ο λόγος που επισημαίνει, στηλιτεύει και καταγγέλει την ασχήμια και την Αδικία…
Ερωτικός έως αισθησιασμού, κοινωνικός, φιλοσοφικός, επικός, σατυρικός απλοϊκός, είναι εδώ!
Δημοτική Ποίηση! Είναι εδώ!
Φέτος, στο αφιέρωμα της ΕΠΔΧ στα Χανιά, ήταν χαρά και τιμή για την γράφουσα και όλα τα μέλη, σ’ ακουστούν ποιήματα δικά μας, ύστερα από την αναφορά στους μεγάλους μας ποιητές.
