«Σκέπτομαι άρα υπάρχω» | Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης
Κάθε χρόνο στις 22 Φεβρουαρίου, Οδηγοί – Πρόσκοπες σε όλο τον κόσμο γιορτάζουν την Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης.
Η Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης δημιουργήθηκε το 1926 στο 4ο Παγκόσμιο Συνέδριο Οδηγών, που φιλοξενήθηκε από Οδηγούς των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στην κατασκήνωση Edith Macy (σήμερα ονομάζεται Συνεδριακό Κέντρο «Edith Macy»).
Οι συμμετέχοντες του Συνεδρίου αποφάσισαν ότι πρέπει να υπάρχει μια ειδική ημέρα που οι Οδηγοί σε όλο τον κόσμο σκέφτονται ο ένας τον άλλον και προσφέρουν την ευχαριστία και την εκτίμησή τους για την Παγκόσμια φιλία που βρίσκουν στο Κίνημά μας.
Οι απεσταλμένοι επέλεξαν την 22η Φεβρουαρίου σαν Παγκόσμια Ημέρα Σκέψης, καθώς ήταν τα κοινά γενέθλια του Λόρδου Baden Powel, ιδρυτή του Προσκοπισμού, και της γυναίκας του Olave, που υπήρξε η Παγκόσμια Αρχιοδηγός.
Από το 2009, κάθε Ημέρα Σκέψης έχει θέμα έναν από τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας του ΟΗΕ. Στοχεύοντας στους Στόχους αυτούς, προκαλούμε το ενδιαφέρον για το θέμα και ενθαρρύνουμε τους Οδηγούς όλων των ηλικιών να δεσμευτούν για ν’ αλλάξουν τον κόσμο. Κάθε θέμα Ημέρας Σκέψης έχει διάρκεια για όλη τη χρονιά και οι Οδηγοί μπορούν να κερδίσουν ένα πτυχίο Ημέρας Σκέψης οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της χρονιάς, όταν ολοκληρώσουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες στο εκάστοτε θέμα.
«Σκέπτομαι άρα υπάρχω»
Η ρήση του Καρτέριου στα Λατινικά (Cogito ergo sum) αποτυπώνει και τον απέραντο κόσμο των ιδεών συχνά παραμένει terra incognita , μια άγνωστη γη που περιμένει να την εξερευνήσουμε.
Αυτή η αντίφαση σκέψης και μη σκέψης γίνεται πιο κατανοητή εάν σκεφθεί ο κάθε ένας μας πόσες άχρηστες ουσιαστικά, πληροφορίες έχουμε καταχωρήσει τον εγκέφαλο μας και με πόσα ανούσια θέματα μπορεί να καταπιαστούμε.
Παράλληλα ο ρυθμός της καθημερινότητας δεν επιτρέπει στον άνθρωπο με χαλαρότητα να απολαύσει τον προσωπικό του κόσμο των ιδεών και τον διάλογο με τον ίδιο του τον εαυτό.
Να κατασταλάξει σε συμπεράσματα, να αναλογισθεί καταστάσεις,να κρίνει ζυγίζοντας όλες τις πλευρές-μακριά από το θυμικό- να γνωρίσει νέους δρόμους.
Αυτό αν θέλετε, αντανακλάται και στις συζητήσεις που γίνονται στο λεωφορείο, το καφενείο, το σπίτι, την ταβέρνα, την δουλειά. Θα έχετε διαπιστώσει και εσείς , ότι πολύ συχνά ο «διάλογος» γίνεται όχι για να ακούσουμε τι έχει ο άλλος να μας πει, αλλά για να του πούμε εμείς αυτά που θέλουμε η ξέρουμε.
Ειδικοί κοινωνικοί καταγραφείς, έχουν εύστοχα αναφέρει ότι πολλοί άνθρωποι όταν μιλά ο συνομιλητής τους δεν ακούνε τα όσα λέει αλλά σκέπτονται τι θα πουν οι ίδιοι μόλις πάρουν τον λόγο.
