«Δε θέλω να ανοίξουν τα σχολεία» | εξομολογήσεις
Ξέρω, ξέρω… Οι περισσότεροι γονείς ανυπομονούν να ξεκινήσει η σχολική χρονιά, να μπουν σε οικογενειακό πρόγραμμα, να μην έχουν όλη μέρα τα παιδιά στο σπίτι, να βρουν λίγο ελεύθερο χρόνο και να πάψει πια αυτή η «τρέλα» του καλοκαιριού που ενδεχομένως έχουν ζήσει.
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ …. το φωνάζω μέσα μου, είναι η σκέψη που δε τολμώ να εκφράσω με λόγια, για να μην επηρεάσω και τα παιδιά μου…
Μα αλήθεια, δε θέλω.. Το καλοκαίρι μας ήταν όμορφο. Πολλές υποχρεώσεις, πολλή δουλειά, απίστευτη κούραση, μα ένιωθα λιγότερη πίεση από αυτή του χειμώνα.
Κι από φέτος, με ένα οκτάχρονο μέσα στο σπίτι, θα έχουμε και το φροντιστήριο των Αγγλικών.
Και θα μου πεις, πως κάνεις έτσι κυρία μου, το πρώτο παιδί είναι ή το τελευταίο;
Μα όσο κι αν προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά, το μυαλό μου τριβελίζουν ένα σωρό ερωτηματικά και σκέψεις.
Πρώτον, αν τα παιδιά μου τελικά πέρασαν όμορφο καλοκαίρι, αν χόρτασαν μπάνια, βόλτες, παγωτά κι αν η μετάβαση από τη ξεγνοιασιά του καλοκαιριού, στις υποχρεώσεις της σχολικής χρονιάς, θα είναι ομαλή.
Έπειτα, για να ξεκινήσει η σχολική χρονιά, γνωρίζουμε καλά οι γονείς πως η προετοιμασία είναι και χρονοβόρα και με υψηλό κόστος.
Ρούχα, παπούτσια, τσάντα, κασετίνα, η «λίστα» από τον δάσκαλο, οι εγγραφές στις δραστηριότητες και τα φροντιστήρια.
Κουράστηκα και που τα θυμήθηκα πάλι…
Το κολατσιό στο σχολείο… Τι, δεν είναι ένα βασανάκι κι αυτό;
Να είναι υγιεινό, να είναι νόστιμο, να είναι αρκετό, να αρέσει στο παιδί…
Εντάξει, όλα τα παραπάνω, ας πούμε πως τα βάζουμε σε τάξη… αλλά αυτή η αταξία της καθημερινότητας, αχ, πως με σκοτώνει…
Να ξυπνήσουμε νωρίς, να φάνε πρωινό, να ετοιμαστούν, να φτάσουμε στο σχολείο πριν χτυπήσει το κουδούνι, να πάμε για δουλειά οι γονείς, να πάρουμε τα παιδιά από το σχολείο, να πάμε σπίτι, να φάνε τα παιδιά, να διαβάσουν, να κάνουμε δουλειές του σπιτιού, να πάνε δραστηριότητες και φροντιστήρια, να επιστρέψουμε το βράδυ πλέον, να φάνε, να ετοιμαστούν για ύπνο νωρίς και φτου κι απ’ την αρχή την επόμενη μέρα.
Κι εκεί που λες πως θα ηρεμήσεις, αφού τα παιδιά κοιμήθηκαν, σκέφτεσαι ότι έχεις να απλώσεις ρούχα, να σιδερώσεις ή και να μαγειρέψεις για την επόμενη μέρα… Δε λέω, άκρως απολαυστικό βράδυ, με το φακιόλι και την ποδιά, ως μία άλλη Μαίρη Παναγιωταρά, να τρέχεις να τα χωρέσεις όλα σε ένα 24ωρο.
Αμ, αν έχεις και άντρα μέσα στο σπίτι, οι προκλήσεις είναι μεγαλύτερες.. θέλει κι εκείνος τον χρόνο του, να πείτε μια κουβέντα, να κάνετε μια αγκαλιά, αν και όταν καταφέρεις να βρεις στιγμή χωρίς να είσαι έτοιμη να πέσεις κάτω από την εξάντληση…
Πιο εύκολη η πρόκληση, αν ο άντρας του σπιτιού συμμετέχει στις υποχρεώσεις.. (Ναι, φίλε άντρα, η συμβολή σου είναι σημαντική για την εύρυθμη λειτουργία του νοικοκυριού σας).
Κι έρχεται το Σαββατοκύριακο… πως και πως το περιμένουμε, μα τα καμάρια μας, συνήθισαν πλέον να ξυπνούν νωρίς και ο επιπλέον ύπνος που θα θέλαμε, είναι απλά ένα όνειρο…
Στο πρώτο «Μαμάααααα, πεινάω», που θα ακούσεις στις 7 το πρωί, το όνειρο γκρεμίστηκε… κι όσο κι αν προσπαθήσεις να χουζουρέψεις λίγο στο κρεβάτι, όσο κι αν δε θες να σηκωθείς από τη ζεστή σου φωλίτσα, το καμάρι σου συνεχίζει να πεινάει και να στο υπενθυμίζει κάθε 3 λεπτά.
Κι όλα πρέπει να γίνουν στην ώρα τους…
Εμ, δε μπορείς αγαπητέ γονιέ να πας το παιδί στο φροντιστήριο στις 8.15 αντί στις 8 που ξεκινά το μάθημα, θα πιεστείς, θα τρέξεις, ίσως και να φύγεις με ένα παπούτσι από το σπίτι, μα το παιδί θα πάει στην ώρα του.
Μα, θα βρεις κι ένα πρωινό να πιεις καφέ με την παρέα σου… δες το θετικά…
Να το δω, θέλω να το δω θετικά, μα ο καφές με την παρέα, δε μου κάνει πιο χαλαρό το ασφυκτικά γεμάτο – καθημερινό πρόγραμμα του χειμώνα…
Γιατί το καλοκαίρι, δε βιαζόμαστε να είμαστε στη θάλασσα στις 3 αντί στις 3.20, δεν υπάρχει κανόνας για την ώρα που θα φάμε παγωτό.
Γι’ αυτό δε θέλω να ανοίξουν τα σχολεία… γι’ αυτό και μέχρι να βρουν ρυθμούς γονείς και παιδιά, περνάει το δίμηνο και δε το καταλαβαίνουμε, γι’ αυτό πρέπει να δείξουμε κατανόηση στα μικρά που δυσκολεύονται αλλά και στους γονείς που μέσα σε 24 ώρες, έχουν δεκάδες ρόλους να παίξουν και να πετύχουν.
Παρ’ όλ’ αυτά κι αφού δε μπορώ να κάνω αλλιώς, εύχομαι να περάσουμε όλοι μια σχολική χρονιά, όσο πιο ήπια γίνεται, με θετική ενέργεια, εξέλιξη των μαθητών, βλέποντας χαμογελαστούς δασκάλους.
Γιατί ξέρετε, αν ο δάσκαλος δε χαμογελάει, κάτι συμβαίνει μέσα στην τάξη…
(Σας άγχωσα;)
Το τραγουδάκι, αφιερωμένο, με τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς, σε όλες τις «Μαιρούλες« του ντουνιά… θηλυκές κι αρσενικές (είπαμε όλοι συμμετέχουμε στις υποχρεώσεις).
