Τη σημαία μωρέ παιδιά!!!
Αναφωνεί ο καπετάν Καλορίζικος αγωνιώδης!
Εννιά του Φλεβάρη 1897 στο Χανιώτικο Ακρωτήρι, η μάχη μαίνεται! Πάντα μια μάχη μαίνεται στο κορμί της Κρήτης!
Μια οβίδα κόβει το κοντάρι στα δυο και η γαλανόλευκη κυλά στις πέτρες…
-Τη σημαία μωρέ παιδιά!!!
Κι ο γιος τση Κρήτης, ο Σπύρος Καγιαλές, “ήρπασεν τον κοντόν”…
Σήκωσε τη σημαία, έκαμε το κορμί του ιστό και με τα χέρια του άπλωσε τη σημαία σε έπαρση, να “ευλογεί” τους μαχόμενους που αγωνίζονταν κάτω από ‘κείνη, ακίνητος και πείσμων.
Και τα κανόνια από τον κόλπο των Χανίων, σίγησαν… Μπροστά στο συγκλονιστικό θέαμα!
Και πέρασε ο Καγιαλές στον θρύλο, με την “παράτολμη θεατρικότητα” της γενναιότητας του, ως Ιστορική καταγραφή, που διεγείρει κάθε επίγυνη ενσυναίσθηση, για τα τεκταινόμενα της Νήσος, τα θαυμαστά!
Εκείνος ο ήρωας ο ευθυτενής και ρωμαλέος Κρήτας, κράτησε φυλακτά ακριβά και για την μεταφημία του, τους κυματισμούς της σημαίας, στο “κοντάρι-σώμα” του…
Στο μέτωπο, στο στέρνο, στους ώμους, στην καρδιά… Και παραχώρησε στον Κρητικό χρόνο, μοναδικό μέτρο συμβολισμού και αισθητικού κάλλους…
Μεγαλειώδους και εμπνευστικού.
