Υπέρ Τσίπρα εν θερμώ – Χωρίς ηγέτη καμιά συλλογική δράση δεν ευδοκιμεί

Του Μανόλη Νταουντάκη

Ο τίτλος προδιαθέτει σε προσωπολατρία, στάση ιστορικά καταδικασμένη, που και ο γράφων απορρίπτει. Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω με τον τίτλο είναι ο αδιαμφισβήτητος ρόλος της προσωπικότητας στην ιστορία. Χωρίς ηγέτη κανείς συλλογικός αγώνας δεν πετυχαίνει. Αυτά, βέβαια, είναι κοινότοπα και αυτονόητα, καλό είναι όμως να επαναλαμβάνονται, γιατί τα ξεχνάμε εύκολα ή τα υποτιμούμε, επειδή ακριβώς τα θεωρούμε αυτονόητα.
Μπορεί από τώρα να κριθεί ο Τσίπρας και να αποτιμηθεί το έργο του, χωρίς την ασφάλεια της χρονικής απόστασης από τα γεγονότα; Οι εν θερμώ κρίσεις που εμπεριέχουν και την έννοια της δράσης και της συμμετοχής, αν επαληθευτούν έχουν μεγαλύτερη αξία. Οι εκ των υστέρων, εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς κρίσεις μάλλον ταιριάζουν περισσότερο σε επετειακούς λόγους. Τολμώ, λοιπόν, την επομένη μετά από μια βαριά εκλογική ήττα να ισχυριστώ ότι ο Τσίπρας έχει τα χαρακτηριστικά ηγέτη, ότι στα τεσσεράμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του όχι μόνο δεν έβλαψε, αλλά ωφέλησε τη χώρα του και ότι αποτελεί εθνικό κεφάλαιο για το μέλλον.
Πήρε ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας και το έκανε κόμμα εξουσίας, αφού πρώτα επιβλήθηκε στο εσωτερικό του και καθιερώθηκε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης του.
Αναδείχθηκε πρωθυπουργός με κυβερνητικό πρόγραμμα ανέφικτο και πριν από το συμβιβασμό και την προσγείωση στον ρεαλισμό αντιστάθηκε με ένα δημοψήφισμα, που από τους εκ δεξιών επικριτές του χαρακτηρίστηκε αχρείαστο και από τους εξ αριστερών απάτη και προδοσία. Η αλήθεια είναι ότι με την τεράστια νίκη τού ΟΧΙ δεν τρόμαξαν βέβαια οι δανειστές μας, καθιερώθηκε όμως ηγέτης της χώρας του στην Ευρώπη και διαπραγματεύθηκε με αυξημένο κύρος. Δεν παρασύρθηκε από το κύμα τού αφελή αντιστασιακού ενθουσιασμού εκείνων των ημερών και του ανεύθυνου τυχοδιωκτισμού. Συμβιβάστηκε και υπόγραψε τρίτο μνημόνιο συνέχεια των δύο προηγούμενων.
Απαλλαγμένος από τα αριστερά του βαρίδια, κέρδισε και τις εκλογές του Σεπτέμβρη, για να συνεχίσει μνημονιακή πολιτική, λιγότερο σκληρή μεν, που βιώνεται όμως σκληρότερα, σαν συνέχεια της προηγούμενης. Ο Τσίπρας ολοκλήρωσε με επιτυχία το πρόγραμμα το δικό του και των προκατόχων του, επώδυνο, αναγκαστικό λόγω περιορισμένης κυριαρχίας, αλλά και αναγκαίο στο μεγαλύτερο μέρος του, κι ας μην ομολογείται δημόσια.
Υποστηρίζεται από τους αντιπάλους του ότι διέκοψε την πορεία εξόδου που είχε δρομολογηθεί από την κυβέρνηση Σαμαρά, όταν είχε επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό η δημοσιονομική εξυγίανση. Αυτό είναι εν μέρει σωστό, όμως, οι προηγούμενες κυβερνήσεις ήταν αδύνατο να ολοκληρώσουν το πρόγραμμα χωρίς κοινωνική έκρηξη, με κύριο άλυτο τότε πρόβλημα το συνταξιοδοτικό – ασφαλιστικό. Πολύ περισσότερο, με τον χαραχτήρα που ήθελαν και θέλουν να του δώσουν, την παραχώρηση, δηλαδή της επικουρικής ασφάλισης σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες.
Σήμερα, που η Ελλάδα επανέρχεται σιγά σιγά στην κανονικότητα και ανακτά την περιορισμένη κυριαρχία της, πρέπει να αισθάνονται ικανοποίηση και ανακούφιση όλοι οι Έλληνες, γιατί όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις και όλοι οι Έλληνες νοιώσαμε ταπείνωση.
Στην εξωτερική πολιτική ο Τσίπρας συνέχισε με σύνεση την ακολουθούμενη διαχρονικά και διακομματικά πολιτική, διευρύνοντας τις συμμαχίες μας και ενισχύοντας τον περιφερειακό ρόλο της χώρας μας.
Στο Μακεδονικό ζήτημα,που απασχολεί τη χώρα μας όχι μόνο τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά από τα τέλη του 19ου αιώνα, έδειξε τόλμη και το έλυσε προς όφελος των συμφερόντων μας, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος.
Ξεκίνησε να επαναρρυθμίσει τις σχέσεις κράτους – εκκλησίας σε σύγχρονες βάσεις, αξιοποιώντας την παρουσία ενός μετριοπαθούς ιεράρχη στην ηγεσία της εκκλησίας. Δεν τα κατάφερε, γιατί αυτό το θέμα απαιτεί ευρύτερη συναίνεση, που δεν υπάρχει από τη συντηρητική παράταξη, εκκλησιαστική και πολιτική.
Δεν έκανε λάθη ο Τσίπρας;
Πολλά. Και με λόγια και με πράξεις και παραλείψεις. Αυτό που μετράει, όμως, είναι το γενικό, όχι οι λεπτομέρειες.
Ισχυρίζομαι, λοιπόν, εν θερμώ ότι ο Τσίπρας θα μείνει στην ιστορία και μόνο με το μέχρι σήμερα έργο του. Ό’τι και να συμβεί στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, είναι ο ηγέτης του αριστερού – προοδευτικού πόλου απέναντι στον δεξιό – συντηρητικό πόλο και η ελληνική κοινωνία ελπίζει ακόμα στην αριστερά και στον οραματικό της ρόλο, παρά την απογοήτευση που προκάλεσε ο επώδυνος συμβιβασμός.
Και θα κλείσω όπως ξεκίνησα: Χωρίς ηγέτη καμιά συλλογική δράση δεν έχει προοπτική και ελπίδα.