Ο Σταμάτης, η Νατάσα, τα αυγά του Νότη και ο Μάικλ…
“Γιατί να μας νοιάζει;”.
Ακατανόητος είναι ο χαμός που έγινε με τις δηλώσεις λατρείας του Σταμάτη Κραουνάκη για τον Παύλο Πολάκη. Ακατανόητες και οι βρισιές και οι μειωτικοί χαρακτηρισμοί για τον Κραουνάκη.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ένας σπουδαίος συνθέτης, από τους σημαντικότερους στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Σε αυτόν τον σπουδαίο συνθέτη λοιπόν αρέσει πολύ ένας πολιτικός που κάνει πλάκα με τους νεκρούς στο Μάτι, που αρνείται να απαντήσει για νεκρά παιδιά σε υπόθεση που αφορά το υπουργείο του, που εκφράζεται και συμπεριφέρεται χυδαία. Όπως λένε και στο χωριό μου, ok – so what?
Γιατί πρέπει να μας αφορά η γνώμη του Κραουνάκη και να μην περιοριζόμαστε στην μουσική του;
Θα θέλατε να πιάσετε κουβέντα με τον Μάικλ Τζάκσον περί του ορισμού και των ορίων της παιδοφιλίας; Να βγείτε ερωτικό ραντεβού με τον Μπιλ Κόσμπι, ελπίζοντας ότι δεν θα σας βιάσει; Να συζητήσετε ήρεμα και λογικά με την Νατάσα Μποφίλιου για το πώς ονειρεύεται να βγει στο βουνό και να καθαρίσει όσους ευρωπαίους και Έλληνες θεωρεί δικτάτορες; Να πιείτε ένα ουζάκι με τον Νότη Σφακιανάκη σε μια ταβέρνα συζητώντας την γνώμη του για τον νεοναζισμό; Ή, για να πάμε και σε άλλα μεγέθη, θα θέλατε να γνωρίσετε από κοντά τον Έζρα Πάουντ και να τον ακούσετε να σας αναπτύσσει τις θεωρίες του για τον αυθεντικό ναζισμό και φασισμό;
Υποψιάζομαι πως όχι. Υποψιάζομαι επίσης πως δύσκολα μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ο Μάικλ Τζάκσον δεν ήταν μια μουσική ιδιοφυΐα, ότι ο Κόσμπι δεν ήταν πρωτοπόρος κωμικός, ότι ο Σφακιανάκης δεν είναι καλός λαϊκός τραγουδιστής, η Μποφίλιου φωνάρα, ο Πάουντ ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ου αιώνα.
Όποιος θέλει, παρακολουθεί το έργο τους. Οι πολιτικές τους απόψεις πρέπει να μας αφορούν εξίσου με τις απόψεις οποιουδήποτε τεχνίτη κάνει καλά την δουλειά του – δηλαδή, καθόλου, επειδή δεν υπάρχει λόγος να έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Η φήμη κάποιου δεν του προσθέτει πόντους πολιτικού IQ.
