Ναυαγεί η ελπίδα στην ανείπωτη οδύνη | Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων

Ναι, και εκείνους τους δυστυχισμένους της Ουκρανίας, που πήραν δρόμους κι απόδρομους, να γλυτώσουν το μαχαίρι, την φωτιά και τον βιασμό… Την πείνα, τον τρόμο, τις βόμβες, τα βασανιστήρια… Ο συγκλονισμένος κόσμος, ανήμπορος ουσιαστικα να αλλάξει τον «καταστροφικό ρου» των γεγονότων του πολέμου, αγωνιά, θλιβεται, καθυβρίζει, αλλά και οργανώνεται με την αλληλεγγύη του… Σημαία καλοσύνης και προσφοράς….

Αυτό μόνο μπορεί, ως έμπρακτη διαμαρτυρία για εκείνους που ξεριζώνονται, σ’ εκείνους που χάνουν τους ανθρώπους τους, σ’ εκείνους που εμποδίζονται να διαφύγουν…

Μια συμφορά δίπλα μας, αλήθεια πόσο μας αφορά;

Είναι δικός μας, μεγάλος, τόσο μεγάλος πόνος.

Με φωτιά και με μαχαίρι, πάντα ο κόσμος προχωρεί αλλά δίχως το χέρι του Θεού, πάντα θα ναυαγεί η ελπίδα στην ανείπωτη οδύνη…