«Είστε εθελοντής κύριε;;»

Πήγα μέχρι την παραλία όπου δεκάδες εθελοντές σήμερα έκαναν μια γενναία προσπάθεια καθαρισμού. Ήταν μια καλή μέρα έλεγαν ενθουσιασμένοι.

Το μηχανάκι μου δεν ισορροπούσε και καλά στις χοντρές θαλασσόπετρες, που πασπαλισμένες με ψιλή άμμο έπνιγαν το χωματόδρομο, ώσπου άκουσα μια φωνή, ερώτηση ήταν, που κρύβε αγωνία και ελπίδα μαζί: «είστε εθελοντής;»

«Όχι, δεν είμαι», αποκρίθηκα αυθορμήτως.

Εγώ ντράπηκα που δεν είμαι σαν αυτούς, εκείνος συννέφιασε λίγο, έσκυψε και συνέχισε να μαζεύει σκουπίδια με τα χέρια.

Κατά την επιστροφή σκεφτόμουν, οτιδήποτε εκείνος για μένα θα μπορούσε να σκέφτεται εκείνα τα 6 δευτερόλεπτα.

Και ντράπηκα δεύτερη φορά.

«Ευτυχώς δε με γνωρίζει αναλογίστικα» μιλώντας στον εαυτό μου για να δικαιολογήσω εμένα.

Γιατί όπως έγραψε εύγλωττα και μια αναγνώστρια σε σχόλιο κάτω από ανάρτηση του biskotto, τα σκουπίδια τα πετάξαμε εμείς!!

Εμείς, τα παιδιά μας, οι παρέες μας και αυτοί που καλέσαμε στις παραλίες μας.

Και πάλι εμείς του χρόνου θα τις θελουμε καθαρές. Και κάθε του χρόνου.

Γι αυτό με αγάπη σας λέω δεν εύχομαι να έρθετε ποτε στη θέση του αιφνιδιασμένου από μια απλή αθώα ερώτηση όπως εγώ ήρθα σήμερα.

Κι αν ποτέ, στον τόπο σας, ερωτηθείτε εάν «είστε εθελοντής» να απαντάτε πάντα «ΝΑΙ, είμαι» με ένα πλατύ χαμόγελο και με τούμπανα τα στήθια από την υπερηφάνεια.