Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια…Κάποιος μας τα κλέβει μυστικά…

Ναι: Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης το τραγούδισε… Λυρικά, τρυφερά, νοσταλγικά…
Χαμήλωσε τους ζωηρούς, εύθυμους τόνους της “ακαταμάχητης ανταρσίας” του, ν’ ανεβάζει στο Σέρβικο τέμπο τα παιχνίδια του με τις νότες!

Ο Λουκιανός της καρδιάς μας, πρόσφυγας τρίτης γενιάς, λατρεμένος και χαρισματικός γιόκας της μανούλας του Ιάσμης Κηλαηδόνη. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά…
Μόνο το ότι, άρθρωσε νέο λόγο, επέδειξε νέο τρόπο, κι ερμήνευσε με ελεύθερο λογισμό.

Πάνε δυο χρόνια σήμερα, που έφυγε πρόωρα, ταλαιπωρημένος, αλλά πολυαγαπημένος και πολυχειροκροτημένος!

Μας άφησε το “πάρτυ” του βέβαια στην Βουλιαγμένη, σημειολογία που σκεπάζει σαν σύννεφο γλυκό όλους τους FAN του!!!
Ένα…cowboy ακόμη που με το..λάσο του “παγιδεύει” τις καρδιές, και τον γενναιόδωρο λόγο του για την μουσική αξία του Άκη Πάνου…που θεωρούσε πρώτο!!

Και σε ‘μένα άφησε κάτι τις… Το φυλάω με πολλή χαρά και τιμή. Μια ανοιχτή πρόσκληση για το “Μεταξουργείο” τους. Για όλες τις παραστάσεις του.
Πριν από πολλά χρόνια, με την γυναίκα του Άννα Βαγενά, για να μ’ ευχαριστήσουν.
Είχα γράψει μια κριτική, για τον μονόλογο της Άννας ως μοναδική “Αγγέλα Παπάζογλου”!
Έναν απαράμιλλο ύμνο στην Σμύρνη του ξεριζωμού… Η Βαγενά διέπρεψε τότε, και όσες φορές η παράσταση επαναλήφθηκε…
Μικρό ρόλο, είχε η κόρη τους Ιάσμη (Γιασεμή), από την γιαγιά της βέβαια…

Σήμερα λοιπόν, που το αλμανάκι μου το πολιτιστικό, μου θύμισε ότι ο Λουκιανός πριν από δυο χρόνια, κάθισε ταχύς και εμπνευσμένος στο πιάνο τ’ ουρανού, πριν απλώσει τα δάκτυλά του στα πλήκτρα ξανά, θέλω ν’ ακουμπήσουμε στην άκρη του πιάνου του, ένα κλαδάκι με κάτασπρα γιασεμιά…

Να του θυμίζουν και το κορίτσι του, που κι εκείνο βαδίζει στου θεάματος τα μονοπάτια… Με επιτυχία, όπως οι γονείς της…