«Αν φωνάζεις, ποτέ δε θα σε ακούσει» | απόψεις

Αν φωνάζεις, ποτέ δε θα σε ακούσει: Μέρος 1ο

Τα παιδιά μπορεί να χτυπάνε ή να χτυπιούνται, να φωνάζουν, να πέφτουν κάτω ή να τσαντίζονται και να κλείνονται στον εαυτό τους ακόμα και στην απόπειρα ενός ενήλικα να τα βοηθήσει.

Έτσι διαλέγουν ή για την ακρίβεια είναι ο μόνος τρόπος που έχουν για να εκφράσουν τον θυμό, την απογοήτευση και την αναστάτωσή τους, όταν νιώθουν ότι δε μπορούν να είναι όσο αγαπητά θέλουν, όταν βλέπουν ότι δε μπορούν να εκπληρώσουν τις προσδοκίες των μεγάλων.

Τις αντιδράσεις αυτές στη γλώσσα μας τις ονομάζουμε «συναισθηματικό ξέσπασμα» ενώ ο αγγλικός όρος είναι «tantrum». Μοιάζουν πολύ με την κατάσταση μάχης ή φυγής, δηλαδή την αυτόματη αντίδραση σε κάτι που αγχώνει το παιδί και δε μπορεί να διαχειριστεί μία κατάσταση που του προκαλεί έντονο άγχος χωρίς το λογικό του σύστημα να καταρρεύσει.

Παρακάτω, παρατίθενται τα βασικά σημεία για να βοηθήσετε τον εαυτό σας ως ενήλικα αλλά και τα αδέρφια του παιδιού που μπορεί να εισπράττουν συχνά ανάλογα ξεσπάσματα από έναν αδελφό ή αδελφή.

Την ώρα του ξεσπάσματος…

Είναι σημαντικό να έχετε ξεκαθαρίσει αν η συμπεριφορά του παιδιού συμβαίνει επειδή θέλει να συμπεριφερθεί άσχημα ή επειδή θέλει να εκφράσει τα συναισθήματά του αλλά δεν μπορεί να το κάνει με λόγια.

Οι ενήλικες τείνουν να σκέφτονται ότι αυτού του είδους οι συμπεριφορές είναι χειριστικές και ότι το παιδί με αυτό τον τρόπο θέλει να περάσει το δικό του. Αν και έτσι φαίνεται, προσπαθήστε να θυμηθείτε ή να παρατηρήσετε το παιδί λίγο πριν ξεκινήσει το συναισθηματικό ξέσπασμα.

Τι φαίνεται να συμβαίνει στο παιδί;

Έστελνε προειδοποιητικά σημάδια δυσφορίας;

Προσπαθούσε να σας μιλήσει αλλά δε μπορέσατε να είστε στο σημείο που σας χρειαζόταν;

Έπειτα, θα διαπιστώσετε όχι μόνο ότι το παιδί δε θέλει να σας χειριστεί, αλλά επιπλέον ότι έχετε πολλά να κάνετε για το παιδί ώστε να μη χρειάζεται να ξεσπάει με τέτοιο τρόπο. Θα μπορέσετε να το βοηθήσετε να ρυθμίσει τη συμπεριφορά του και έτσι να μη χρειάζεται από μέρους σας να μιλάτε τόσο συχνά για πειθαρχία.

Αναζητήστε τα πιο ψύχραιμα κομμάτια σας, αυτά που μπορούν να χωρέσουν κάπως αυτό που συμβαίνει σε ένα παιδί. Παρόλο που δεν είναι εύκολο να σκεφτείτε πώς να αντιδράσετε τη στιγμή που ο εγκέφαλος σας ασφυκτιά από την πίεση των φωνών που ακούει ή από το ξέσπασμα του παιδιού που αντικρίζει μπορείτε να συμφωνήσετε με τον εαυτό σας πώς θα σταθείτε απέναντι σε όλο αυτό την επόμενη φορά που θα συμβεί.

Όσο πιο απροετοίμαστοι είστε τόσο περισσότερο θα αντιδράσετε με τρόπο που θα φέρει περισσότερη αντίδραση από την πλευρά του και τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Όταν όλα βρίσκονται σε σημείο βρασμού προσπαθήστε να αναζητήσετε την πιο θετική προσέγγιση αντί να αντιδράσετε με θυμό.

Το να χτυπήσετε το παιδί είναι κάτι που ΔΕΝ πρέπει ΠΟΤΕ να συμβαίνει! Πολλά υπερκινητικά παιδιά κουβαλούν συναισθηματικές πληγές, καθώς σε αυτά χρησιμοποιήθηκε περισσότερο σαν τρόπος να σταματήσουν από αυτό που το νευρολογικό τους σύστημα τα πρόσταζε. Το ξύλο κάνει τα παιδιά να νιώθουν άχρηστα και αποτυχημένα. Μαθαίνουν να κρύβουν τη συμπεριφορά τους, να φοβούνται τον γονιό και τίποτα παραπάνω.

Εκτός ξεσπάσματος…

Εστιάστε μιλώντας για τις θετικές συμπεριφορές του παιδιού και ενισχύστε το με τα λόγια και τα συναισθήματά σας. Αποφύγετε να τάζετε, να δίνετε αυτοκόλλητα, γλυκά και να το επαινείτε υπέρμετρα.

Αν το παιδί σας ζητάει ανταλλάγματα σημαίνει ότι έχει μάθει σε ένα σύστημα στο οποίο αναζητάει τι θα κερδίσει αν συμπεριφερθεί όπως οι άλλοι προσδοκούν από αυτό. Εσείς βάλτε ένα υγιές όριο εξηγώντας ότι η συμπεριφορά ενός ανθρώπου δεν εξαρτάται από το τι θα κερδίσει αλλά έχει συνέπειες.

Οι συνέπειες μπορούν να είναι η περηφάνια, το μοίρασμα, η διασκέδαση, κ.ά. και δεν μπορούν να γίνουν «υλικά» ανταλλάγματα που θα δέσουν τη σχέση σας μαζί του. Σχεδιάστε κοινές δραστηριότητες που απολαμβάνει το παιδί και τα αδέρφια του. Αυτό θα ενισχύσει το δέσιμο σας και όταν θα έρθει η ώρα της πειθαρχίας θα μπορεί να σας ακούσει χωρίς έντονα ξεσπάσματα.