Τριάντα και ένα χρόνια στον Ουρανό… | Τάσος Λειβαδίτης

Θέλω να τον θυμίσω, οπωσδήποτε!

Γιατί εκτός από μείζων ποιητής της Πατρίδας, με σημαντικότατο έργο, έζησε συνεπής λόγων και έργων αφήνοντας ήθος προς μίμηση…

Πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό!
Εγώ, έχω άλλο ένα λόγο…

Ο στίχος του, που πέρασε στην μελωδία, είναι η πρώτη μου συγκλονιστική εμπειρία, στα 14 μου χρόνια, ίσως και πιο νωρίς… ποιοτικής ακρόασης…

Ακούγοντας την «Δραπετσώνα» του, μελοποιημένη και ενορχηστρωμένη στα 3/4, με αρμονία ευκολομνημόνευτη, θυμάμαι ακόμη τα δάκρυά μου….
Η συγκίνησή μου ήταν μαγική, ισχυρή, πρωτόγνωρη… παιδί ακόμη ένοιωθα την «δραστική διεργασία» στην καρδιά, όχι στο μυαλό, καθώς αγνοούσα τον ιστορισμό που είχε εμπνεύσει τον ποιητή…

Δεκαετία του ’60, στα μέσα της, σ’ ένα ηλεκτρόφωνο της εποχής, που είχαν, τα μεγάλα μου αδέρφια, ένα «βινύλιο σαρανταπεντάρι» απέλυε ήχους και λόγια από την αναγκεμένη λαϊκότητα, που είχε διαμορφώσει από την μετεμφυλιακή εποχή κιόλας, την «κουλτούρα» της υστέρησης…

Αναγόμενη βεβαίως, από τον φτωχό κόσμο, σ’ ένα ύμνο ουράνιο…
ως και αν ο «Κοσμάς ο Μελωδός», να εμπνέετο λόγο και ήχο, «μπροστάρης» στον «άγιο ίδρω» των εργατών…
Των «αστικών αγίων» δηλαδή…