Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι…

…”Τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι, σου μάθαινε το αύριο και το χθες”…

Όχι όχι, χθες, σήμερα, σαν σήμερα στα 1938, γεννήθηκε ο Μάνος Ελευθερίου, αγαπημένος μου, πολύ αγαπημένος μου ποιητής – στιχουργός – συγγραφέας…
Θέλω να χαιρετίσω αυτά τα γενέθλια, έστω κι’ αν έφυγε ο δημιουργός το καλοκαίρι που μας πέρασε…

Πέντε συν ένας στίχος, από τους γνωστότερους, πρώτοι-πρώτοι που έρχονται στο μυαλό μου. αυθόρμητα, πρόχειρα…, είναι ένας τρόπος!
Ξέρω, ξέρω, περιμένετε τη “Μαρκίζα” με την αξέχαστη Μοσχολιού να στενάζει.
“Κι εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα, που μένεις που κοιμάσαι και πως ζεις”…

Κι’ ο Σπανός να δίνει σκυτάλη στον Ανδριόπουλο που αφήνε τα 9/8 και με 3/4 διαπρέπει η Πρωτοψάλτη…

“Αυτά τα δέντρα στην βρόχη ήταν ανθρώποι μοναχοί”…

Να το πω εκείνο που με συγκλονίζει πάντα; Θα το πω…
Ένας ζεϊμπέκικος καημός, αρωματίζει την ατμόσφαιρα…

“Στο περσινό ναυάγιο έξω απ’ την Γιοκοχάμα θα είχες κάποιον Άγιο και μάνα σε τρισάγιο γονατιστή με τάμα”…

Εντάξει, μην παραπονείστε…

“Το τραίνο φεύγει στις οκτώ ταξίδι γα την Κατερίνη”… ποιον δεν συγκινεί; Αλλά “Αν είναι κόσμος όμορφος είναι και κόσμος ψεύτης… που μοιάζει σκοτεινό γυαλί και σαν παλιός καθρέφτης”…

Μας έκανε και.. παιχίδια, μη θαρρείτε!..

“Ναύτης βγήκε στη στεριά για περιπολία… Μάνα μου αναστέναξε όλη η παραλία”…
Άντε να τελειώσει η…περίπολος να ‘ρθει το ναυτάκι, ρίχνοντας στη θάλασσα μαύρο βοτσαλάκι..

…Ο Μάνος Ελευθερίου, τα είπε όλα, ή σχεδόν όλα… Τα λόγια του ιστόρισαν έναν Ελληνισμό με χρώματα, κι ένα συναίσθημα με αρώματα!

Μύρα, ανατολικά, κυρίως, του Απηλιώτη φερμένα…
Πληθωρικά, ατέλειωτα, αγιασμένα!

Αξέχαστος και αυτός ο διαμορφωτής της αισθητικής μας. Ποιοτικής αισθητικής ασφαλώς!