Η Σωτηρία του Ρεμπέτικου…| είκοσι και δύο τα χρόνια
«…Κι ήσουνα πικρός σαν δάφνη και σαν τους καημούς της Μπέλλου…» (Μιχάλης Μπουρμπούλης, στιχουργός – ποιητής)
…Είκοσι και δύο τα χρόνια, που έφυγε η Σωτηρία Μπέλλου…
Η σημαντική, κορυφαία ρεμπέτισσα, αγωνίστρια, επαναστάτισσα με το στιβαρό εκτόπισμα στον χώρο της και όχι μόνο, έφυγε σαν σήμερα, είκοσι και εφτά του Αυγούστου… Η αρτεσιανή φωνή της σε «βινύλια καταγραφή», θυμίζει συνεργασίες με Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Δ. Μούτση, αλλά και Διονύση Σαββόπουλου…
Όμως θέλω να πω δύο ακόμη λόγια, για την ανεξάρτητη ζωή της εκείνα τα χρόνια, με προοδευτική αντίληψη, ασυμβίβαστη, τολμηρή και γενναία, αλλά και με ενδιαφέρουσα «περγαμηνή» που κομίζει η μνήμη της…
Τα λόγια του Κώστα Γεωργουσοπούλου, σπουδαίου όπως είναι γνωστό φιλόλογου ποιητή και θεατρολόγου, που είχε πει με την ενσυναίσθησή του γνώστη της Τέχνης, και των υπηρετούντων της…
«Η Μπέλλου, ο Κατράκης και ο Νίκος Ξυλούρης, κατέθεσαν με τη ριζιμιά αυθεντική τους φωνή τη Συνείδηση της Γλώσσας…»
