Greek Stage Theatre -Η 7η Τέχνη στο Σίδνεϊ

Η μοναδική τέχνη του θεάτρου ,γεννημένη από τον ελληνικό πολιτισμό, συνεχίζει  μέχρι και σήμερα να αγαπιέται και να παραμένει ζωντανή από  Έλληνες σε όλο τον πλανήτη.

Ένας  από τους επιτυχημένους  αντιπροσώπους της , Έλληνας ηθοποιός, σκηνοθέτης  και συγγραφέας θεατρικών έργων ο Άκης Καστελλορίου, μιλά στο biskotto.gr για το Greek Stage Theatre.

Πώς εντόπισατε την αγάπη για το θέατρο;

Ξεκίνησε βασικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Είχε ο πατέρας μου μια εγκυκλοπαίδεια στο σπίτι με περιεχόμενο το ελληνικό θέατρο, την έβδομη τέχνη.

Διάβαζα πολύ για αυτό και κοιτώντας τις φωτογραφίες ηθοποιών πάνω στη σκηνή φανταζόμουν κι εγώ σαν παιδί τον εαυτό μου μελλοντικά κάπως έτσι θα έλεγα.

Έτσι κάπως άρχισε να γεννιέται η επιθυμία να γίνω ηθοποιός. Βέβαια ίσως να παίζει και ρόλο μια συγγένεια που είχαμε με το Νίκο Σταυρίδη και να υπάρχει που λένε το μικρόβιο γενικά μέσα στην οικογένεια.

Κάνατε μετέπειτα μεγαλώνοντας κάποιες θεατρικές σπουδές;

Όταν άρχισα να το παίρνω πλέον πιο σοβαρά και να σιγουρεύομαι ότι θέλω να γίνω ηθοποιός ξεκίνησα πηγαίνοντας σε ένα θεατρικό εργαστήρι στη Ρόδο, το επονομαζόμενο ‘’ Σάτυρ’’ για ένα χρόνο.

Μετέπειτα μπήκα με υποτροφία στη σχολή ‘’ Ίασμος’’ του Βασίλη Διαμαντόπουλου.

Εκεί σπούδασα για τέσσερα χρόνια έχοντας την τύχη να με διδάξουν σπουδαίοι ηθοποιοί όπως η Μαρίνα Γεωργίου, η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, η Μίνα Αδαμάκη , ο Αλέκος Αλεξανδράκης, η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου και πολλοί άλλοι. Και τέλος έκανα ένα χρόνο μαθήματα σκηνοθεσίας στο New York College με δάσκαλο τότε τον Αντώνη Κόκκινο.

Υπάρχει κάποιος λόγος που σας τράβηξε περισσότερο το θέατρο και όχι ας πούμε η τηλεόραση ή ο κινηματογράφος;

Το θέατρο είναι πιο δύσκολο. Για μένα είναι πρόκληση. Είναι κάτι ζωντανό. Ο θεατής βλέπει απευθείας αυτό που έχεις και θέλεις να του δείξεις. Δεν υπάρχει μοντάζ, δεν υπάρχουν διορθώσεις, κομμένα πλάνα ούτε περιθώριο για αλλαγές και προσαρμογές πάνω σε αυτό που θα δει. Είναι αληθινό και άμεσο το θέατρο.

Tι πιστεύετε ότι χαρακτηρίζει έναν καλό ηθοποιό;

Πρώτα από όλα να έχει αγάπη για αυτό που κάνει.

Να μην το κάνει για τη δόξα.

Μία από τις δασκάλες μου , η Μαρίνα Γεωργίου μου είχε πει: «Ηθοποιός είναι αυτός που ποιεί το ήθος. Όποιος δεν έχει τα κότσια να σταθεί στη σκηνή δεν είναι ηθοποιός.» Έτσι κι εγώ ,ενώ στο πρώτο έτος έκανα και τηλεόραση και διάφορα άλλα, αποφάσισα να αποσυρθώ και να ασχολήθω μόνο με το θέατρο.

Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι κυρίαρχες θεατρικές σας επιρροές;

Ήδη από παιδί οι πρώτες μου επιρροές θα έλεγα ήταν κυρίως συγκεκριμένοι Έλληνες ηθοποιοί του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και όχι τόσο του θεάτρου.

Γι ‘αυτό και τα έργα που γράφω τα τελευταία ειδικά χρόνια έχουν πολλά κοινά με τον παλιό καλό ελληνικό κινηματογράφο.

Νομίζω έχω γεννηθεί σε λάθος εποχή.

Θα ήθελα πολύ να έχω γεννηθεί και να έχω υπάρξει ηθοποιός σε εκείνα τα χρόνια.

Όσον αφορά συγκεκριμένα τις  θεατρικές μου επιρροές, μεγαλώνοντας διάβασα και έπαιξα Σαίξπηρ και Άντον Τσέχοφ και αγάπησα πολύ τις δημιουργίες τους.

Ποια είναι η κύρια πηγή έμπνευσής σας όταν γράφετε ένα έργο;

Να πω την αλήθεια , δεν ξέρω πώς θα ακουστεί αλλά γενικά δεν έχω κάποια συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης.

Όταν πρέπει να γράψω έναν ρόλο, τον γράφω με βάση το πρόσωπο που θα τον παίξει.

Θα το κοιτάξω στα μάτια και έτσι είναι που θα ξεκινήσει και η έμπνευση μου να δημιουργήσω πάνω του ένα χαρακτήρα.

Όσον αφορά τη θεατρική σας ομάδα, πώς πήρατε την απόφαση της δημιουργίας της;

Ήθελα να κάνω  κάτι δικό μου πλέον και να δώσω όλη μου την ενέργεια σε αυτό.

Ήθελα να κάνω πράγματα ακριβώς όπως τα είχα στο μυαλό μου.

Να δημιουργήσω λίγο πιο ελεύθερα και να κάνω πράγματα με τη δική μου ταυτότητα πάνω τους.

Έτσι αποφάσισα και υλοποίησα αυτή την ιδέα με τη βοήθεια της γυναίκας μου Νατάσας Καστελλορίου που έχει υπάρξει συνοδοιπόρος γενικά σε αυτό το ταξίδι.

Πιστεύετε ότι υπάρχει η ανάγκη για θέατρο για το ελληνικό κοινό στο Σίδνεϊ;

Για να το πω ωμά ο κόσμος έχει βαρεθεί το «ίδιο φαγητό».

Όλοι μας θα έλεγα. Θεωρώ πως ο κόσμος θέλει πάντα να δει κάτι διαφορετικό και κάτι καινούριο. Δεν υπάρχει πάρα πολλή δράση όσον αφορά το θέατρο στο Σίδνεϊ κι έτσι πιστεύω ότι η απόφασή μας να στήσουμε την ομάδα ήταν μια πολύ καλή κίνηση και το βλέπουμε γιατί ο κόσμος μας δείχνει πολλή αγάπη.

Πιστεύετε πώς θα μπορούσε να ζήσει κάποιος στην Ελλάδα ή και ίσως στην Αυστραλία βασιζόμενος μόνο στη δραματουργία;

Στην Ελλάδα πιστεύω ίσως και ναι. 

Έχω ακόμα γνωστούς οι οποίοι υπήρξαν παλιοί συμμαθητές στη σχολή όπως ο Μάνος Παπαγιάννης και ο Νίκος Μουτσινάς,οι οποίοι  τώρα δουλεύουν επαγγελματικά σαν ηθοποιοί στην Ελλάδα έχοντας αυτό σαν  κύριο βασικό τους εισόδημα, οπότε ναι. Ίσως να το επεδίωκα. Όχι όμως στην Αυστραλία. Εδώ είναι διαφορετικά τα πράγματα. Εδώ θεωρώ ότι εάν πιστέψεις ότ μπορείς να βγάλεις χρήματα από το θέατρο πρέπει να είσαι τρελός. Δυστυχώς  κυρίως των ίδιων των ανθρώπων και της κουλτούρας.

Υπάρχει κάποιο έργο που θα θέλατε πάρα πολύ να έχετε την ευκαιρία να σκηνοθετήσετε στο μέλλον;

Υπάρχει ένα έργο ,η αλήθεια είναι,  που θα ήθελα πάρα πολύ να σκηνοθετήσω αλλά δεν το έχω επιδιώξει ακόμα εδώ στο Σίδνεϊ  γιατί προς το παρόν θεωρώ  ότι ίσως δεν θα έχει την αποδοχή και την εκτίμηση που του αξίζει γι’ αυτό ίσως και προς το παρόν συνεχώς το αναβάλλω. Πέρα από αυτό θα ήθελα πολύ κάποια μέρα να σκηνοθετήσω «Το κλουβί με τις τρελές» του Ζαν Πουαρέ ή και κάποια έργα του Ρήγα Αποστόλου που θαυμάζω πολύ. Κυρίως όμως ανυπομονώ να έρθει η ώρα που θα σκηνοθετήσω ένα έργο που έχω γράψει εγώ και είναι ακόμα στα συρτάρια που λένε. Θέλω πολύ να είναι το επόμενο που θα ανέβει αλλά θα δείξει η πορεία.

Υπάρχει αυτό που λέμε η συνταγή για την τέλεια παράσταση;

Υπάρχει. Τα υλικά είναι πολύ γνωστά. Καλοί ηθοποιοί με αγάπη και σεβασμό απέναντι στην τέχνη του θεάτρου αλλά και στον ίδιο τον άνθρωπο. Πρέπει πάνω από όλα να υπάρχουν ηθικές αξίες. Και όλα τα άλλα έρχονται.

Mιλήστε μας για την παράσταση που ανεβάζετε αυτή την περίοδο.

Η φετινή μας παράσταση καταρχάς είναι το «Μας πιάσανε».  Είναι στη ουσία το «πριν» μιας παράστασης που ανεβάσαμε πριν ένα χρόνο.

Χρονικά δηλαδή είναι ας πούμε κάποια  γεγονότα που προηγήθηκαν της προηγούμενης ιστορίας. Βρισκόμαστε μέσα σε ένα αστυνομικό τμήμα όπου διαδραματίζονται διάφορα ευτράπελα μεταξύ των αστυνομικών και κάποιον συλληφθέντων που έχουν καταλήξει στο αυτόφωρο. Είναι μια κωμωδία που ευελπιστούμε να χαρίσει πολύ γέλιο και ίσως με ένα τρόπο να προβληματίσει μέσω όλων αυτών των συναναστροφών που θα παρακολουθήσει ο κόσμος να συμβαίνουν.

Η δημιουργία της έχει ως βάση κατά το 20% κάποια κείμενα που αγαπούσα πολύ και το υπόλοιπο 80% είναι δικής μου συγγραφής.

Τι θεωρείτε ότι την κάνει ξεχωριστή;

Θεωρώ και θέλω να πιστεύω αρχικά ότι έχουμε δημιουργήσει ένα καινούριο είδους θεάτρου. Στο συγκεκριμένο έργο υπάρχουν στοιχεία επιθεώρησης αλλά και αυτοσχεδιασμού.

Έχουμε μεγαλύτερη διάδραση με το κοινό.

Έχουμε σπάσει αυτό το κατεστημένο που θέλουν να διατηρούν άλλες θεατρικές ομάδες και προσπαθούμε να βάλουμε και το κοινό μας μέσα στο παιχνίδι των γεγονότων που διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αυτό θεωρώ μας καθιστά ξεχωριστούς.

Tα μελλοντικά σχέδια της ομάδας ποια είναι;

Φυσικά όσο συνεχίζει να υπάρχει η αγάπη για το θέατρο από όλους μας αυτό θα συνεχίζει να ανθίζει. Μπορεί να είμαι εγώ ο δημιουργός και πρωτεργάτης όμως εν τέλει είναι κάτι συλλογικό που όσο υπάρχει η θέληση και η αγάπη προς αυτό από όλους τους συντελεστές αυτό θα μεγαλώνει, θα ακμάζει και θα παραμένει σταθερή αγαπημένη μας ενασχόληση. Πάνω από όλα με την πολύτιμη αγάπη και βοήθεια από όλους τους συντελεστές της ομάδας.