Δε μπορώ ν’ αναπνεύσω! | οι τελευταίες του λέξεις (απόψεις)
Μια έξοχη φωτογραφία, του μακρινού, πολύ μακρινού παρελθόντος, απεικονίζει τον Αβραάμ Λίνκολν…Εκείνο τον μέγιστο Αμερικανό πολιτικό και Άνθρωπο, να χαμογελά σεμνά…
Ένας μαύρος, του φιλά τα χέρια, κατασυγκινημένος και ευγνώμων.. Ο Λίνκολν, πέρασε στα ανθρωπιστικά αισθήματα του πλανήτη, ως ο άνθρωπος, ο ηγέτης, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, που έκανε ίσως, την μεγαλύτερη προσφορά στην Υφήλιο, ραπίζοντας την Αδικία, σύμφυτη με την Ζωή, εκ γενετής…
Κατάργησε τη δουλεία..
Σκέπτομαι σήμερα, περίφροντις και συγκλονισμένη, πως εκείνα τα ευλογημένα, τα φιλημένα χέρια του, με τόση αγαπη, σημειολογικά από μια ολόκληρη φυλή, τρέμουν τώρα….!
Τρέμουν, ιδρώνουν στην αμηχανία, στην αγωνία, καθώς «βλέπει» ο σημαντικός άνδρας, από τα ουράνια, την αναλγησία….
Και μόνο ο Λίνκολν;;; Ο Νέλσον Μαντέλα,που μέτρησε σχεδόν τρεις δεκαετίες τον αβάστακτο «ειρκτό βίο» αλλά και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, που, νέος,τόσο νέος,δολοφονήθηκε μισητός από τους αχρείους ρατσιστές…Πρόλαβε όμως, να τιμηθεί με το ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ….,και ν’ αφήσει την «Ποιητική παρακαταθήκη» του, (Έχω ένα όνειρο), για να «μαρμαίρει» τον τρόπο ενός καλυτερου κόσμου…
Θυμίζω μόνο αυτούς τους τρεις, ως γνωστότερους στον κόσμο, για τους αγώνες τους έως θανάτου, στο ΜΕΓΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ των φυλετικών διακρίσεων….
…ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ Ν’ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ!!…
Ήταν η αγωνιώδης κραυγή, επιθανάτια τελικά, που πρόλαβε να απολύσει, πριν η «εγκάθετη πνιγμονή» απαλείψει κάθε δυνατότητα ήχου, ν’ ανεβεί από τους νεκρούς πλέον, πνεύμονες..
Στη ΜΙΝΕΑΠΟΛΗ ΤΩΝ ΗΠΑ… Κι είδε ο κόσμος, όλος…,τον μελαμψό άνδρα, πεσμένο στο έδαφος, σιδηροδέσμιο και τον λευκό αστυνομικό, να τον πατά με το γόνατό του στον λαιμό.., επί εννέα λεπτά!!..
Και δεν ήταν μόνο το γονάτο του… Ήταν ολόκληρος ο κορμός με το άχθος της απίστευτης «δολοφονικης προθεσης», να καθιστά το βάρος, πολλαπλάσιο… Ήταν ο φασισμός,ο ρατσισμός, κι η ασχήμια του ΚΑΚΟΥ, ΟΠΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ…, που ταξίδεψαν ταχύτατα, και στην τελευταία «διαδυκτυακη γωνια» της ΓΗΣ.
..Όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές, σίγουρα ακόμη θα συντηρούν την επικαιρική τος οξύτητα. Την αγανάκτηση, τον προβληματισμό, το παράπονο.
Για το ότι με την παραμικρή αφορμή, και γελοία ακόμη και ασήμαντη, φονικά χέρια θα κτυπούν την «ευάλωτη σάρκα», την έγχρωμη, την αδικημένη…
Είναι λόγος αυτό, να σταματήσει ο άνθρωπος να παλεύει για το παγκόσμιο και διαχρονικό έλλειμμα ΔΙΚΑΙΟΥ;;; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ..
Επίμετρο
Το κείμενο αυτό, δημοσιεύτηκε την πρώτη Ιουνίου, στην στήλη μου «ΑΦΟΡΜΕΣ», στα Χανιώτικα Νέα…
Τωρα που το πονεμένο σώμα του ΤΖΟΡΤΖ ΦΛΟΙΝΤ, βρήκε το γενέθλιο χώμα του, οριστικά, «σκεπασμενο» με την ακινησία και την σιωπή του ΣΥΜΒΟΛΟΥ, ΑΣ ΥΠΟΚΛΙΘΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΘΩΟ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ ΜΙΣΟΥΣ…
Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ.., ΜΙΑ ΙΣΧΥΡΗ ΑΝΑΦΛΕΞΗ ΤΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ.
ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΛΟΙΠΟΝ ΧΑΜΕΝΗ!
ΟΠΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΘΥΣΙΑ…ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΩΡΑ….
