Δυο Κισαμίτες για 20 μέρες στη Μαδαγασκάρη | Οδοιπορικό ανθρωπισμού και αντιθέσεων – συγκλονιστικές εικόνες (video-photos-συνεντεύξεις)
Ένα μεγάλο ταξίδι – όνειρο ζωής και ανθρωπιστικής προσφοράς είναι αυτό που θα «σημαδεύει» για πάντα τον Χαρίτο Βερυκάκη και την Κατερίνα Καρεφυλάκη. Δυο νέοι Κισαμίτες που για 20 μέρες κατέθεσαν την ψυχή τους, στο νησί των αντιθέσεων και της ανυπαρξίας υλικών αγαθών. Στη Νότια Μαδαγασκάρη, μαζί με τον Επίσκοπο Πρόδρομο, που γεννήθηκε στη Σπάρτη αλλά διακονεί από το 2015 στην Αφρικανική Ήπειρο.
Το biskotto.gr τους ζήτησε να καταγράψουν την καθημερινότητά τους και την επαφή τους με τους ανθρώπους. Εκείνοι ανταποκρίθηκαν και μας αφηγούνται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, στιγμιότυπα από το ταξίδι μιας ζωής, σε έναν διαφορετικό κόσμο, εκεί όπου ο θάνατος είναι απλά καθημερινή συνήθεια…
Αφρική, ένα όνειρο ζωής…
Το συζητούσαμε, το ψάχναμε και τα καταφέραμε όλα σχεδόν τελευταία στιγμή. Οι άνθρωποι που μας βοήθησαν πολλοί και χωρίς αυτούς δεν θα γινόταν τίποτα. Ένα ευχαριστώ δεν είναι ποτέ αρκετό.
Η επικοινωνία μας με τον επίσκοπο Νοτίου Μαγαδασκάρης πατέρα Πρόδρομο ήταν καθοριστική. Δύο κοντέινερ γεμάτα ρούχα, τρόφιμα, παιχνίδια, σχολικά είδη, είχαν φτάσει από την Ελλάδα στη Μαγαδασκάρη για τους κατοίκους του νησιού. Το ταξίδι μας είχε διάρκεια 20 ήμερες εκ των οποίων δυστυχώς κάποιες χάθηκαν επειδή 4 από τις 6 βαλίτσες μας με τα ρούχα μας, τα παιχνίδια, το ιατροφαρμακευτικό υλικό δεν έφτασαν στον προορισμό.
Η ευτυχία μέσα από την προσφορά 
που στις φωτογραφίες έβλεπαν για πρώτη φορά το πρόσωπο τους
Το ίδιο μωρό, λίγους μήνες
αργότερα στην «κούνια» του
Στην Τολιάρα με τους
μικρούς μας φίλους
Μαζί με τον πάτερ Πρόδρομο διασχίσαμε 1000χλμ, από την πρωτεύουσα Ανταναναρίβη προς Τουλεάρ με λεωφορεία, διανυκτερεύοντας πρώτα στο Αστιραμπέ και την επόμενη μέρα στο μοναστήρι της πόλης Φιαναραφατσούα. Οι καλόγριες του μοναστηριού, έκαναν την διαμονή μας εκεί όσο πιο άνετη και ξεκούραστη γινόταν. Την επόμενη μέρα θα είχαμε ταξίδι διάρκειας 9ωρών από την Φιαναραφατσούα για να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό την Τουλεάρ. Θελάμε να φτάσουμε στο σπίτι μας, χωρίς καν να ξέρουμε πως είναι αυτό! Η διαδρομή μαγευτική, τα λεωφορεία ήταν μια εμπειρία από μόνα τους! Κατά την διαδρομή βιώσαμε την πρώτη αντιπαράθεση μεταξύ ντόπιων, συνειδητοποιήσαμε το που βρισκόμασταν.
Ο Χαρίτος Βερυκάκης εξετάζει κατ’ οίκον, ηλικιωμένο ασθενή
στο χωριό Σακαρά
Γάλα, παιχνίδια και γραφική ύλη σε σχολείο του νησιού
Ανθρωπιστική βοήθεια – διανομή ειδών πρώτης ανάγκης
Ο π. Πρόδρομος με σακούλες
γεμάτες τρόφιμα
Μείναμε στην Επισκοπή με τον πατέρα Πρόδρομο και τον πατέρα Πολύκαρπο. Η Επισκοπή έχει ένα μεγάλο σχολείο με περίπου 500 μαθητές, μια αξιοπρεπέστατη κλινική με ευρωπαϊκές προδιαγραφές με γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων ανάμεσα τους και εμείς για να προσφέρουμε ότι ήταν δυνατόν και με φαρμακείο εντός της κλινικής. Η προσπάθεια του πατέρα Προδρόμου για συνεχή βελτίωση των υποδομών, χωρίς να επαναπαύεται μας έκανε να καταλάβαμε την ανάγκη για εξέλιξη της περιοχής. Την πρώτη μέρα στην πολή της Τουλεάρ, οι ντόπιοι μας ετοίμασαν μεσημεριανό γεύμα, με τα παιδιά να παίζουν μουσική. Ήταν ένα υπέροχο καλωσόρισμα! Το ίδιο απόγευμα επισκεφτήκαμε το πρώτο χωριό, 30 λεπτά απόσταση, για να δώσουμε τα πρώτα ρούχα και παπούτσια. Παραλιακό χωριουδάκι, με αρκετό περπάτημα στην παραλία για να φτάσουμε. Ήταν η πρώτη μας επαφή στην ουσία με τους ντόπιους. Δεν μας περίμεναν, δεν ήταν καχύποπτοι, ήταν χαρούμενοι για ότι είχαμε να τους προσφέρουμε. Το πρώτο μάθημα για εμάς, υπομονή και οργάνωση!
Το πρόγραμμα μας κατά κύριο λόγο ήταν 3 με 4 χωριά το πρωί και το απόγευμα στις συνοικίες με τις καλύβες έξω με από την πόλη. Η επισκοπή έχει μόνο ένα αμάξι, και για αυτό τον λόγο είχαμε πάντα μαζί μας τον μηχανικό. Ο Σάββας(ο οδηγός), ο Τράκτερ(ο μηχανικός) και ο μεταφραστής Ιερεμίας ήταν καθημερινά μαζί μας και πρόθυμοι να μας βοηθήσουν πάντα. Οι συνθήκες που επικρατούν είναι δύσκολες, με τα ¨πιο βασικά¨ για εμάς, να λείπουν από όλα τα σπίτια. Και για αυτούς τους ανθρώπους σπίτια είναι οι καλύβες, χωρίς νερό και φυσικά όχι ηλεκτρικό ρεύμα ή οτιδήποτε άλλο που για εμάς είναι αυτονόητο, όπως το μπάνιο. Η κάθε καλύβα είχε μόνο έναν χώρο, για την οικογένεια και μαζί τα ζώα αυτής (μέγεθος καλύβας λιγότερο από 10τμ). Το μαγείρεμα γίνεται με κάρβουνα μέσα στην καλύβα. Τα ποτάμια είναι ο χώρος του μπάνιου και της μπουγάδας.
Εικόνες από τη διαδρομή και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι
υπαίθριος φούρνος – περίπτερο
πλανόδια πωλήτρια φρούτων
μίνι υπαίθριο παντοπωλείο 
η αποστολή καθ οδόν
φρουταρία 
κρεοπωλείο
Η μέρα μας ξεκινούσε από της 7 το πρωί όπου ανοίγαμε τα κοντέινερ και ετοιμάζαμε το αμάξι. Από εκείνη την ώρα οι μαθητές του σχολείου της επισκοπής άρχιζαν να φτάνουν. Στις 8 το πρωί, το αργότερο 9 έπρεπε να έχουμε ξεκινήσει για να γλυτώσουμε όσο το δυνατόν γινόταν την ζέστη. Η μέση θερμοκρασία της περιοχής είναι 36 – 40 βαθμούς Κελσίου. Οι αποστάσεις προς τα χωριά ήταν πολύ μεγάλες, κυρίως λόγο πολύ κακού οδικού δικτύου. Κάθε χωριό απείχε από το άλλο 1 με 2 ώρες συνήθως. Οι άνθρωποι απομονωμένοι, χωρίς πρόσβαση στις παροχές της πόλης, όπως νοσοκομείο, σχολείο, μαγαζιά για τρόφιμα η ρούχα. Ζουν με ότι τους προσφέρει η φύση. Για αυτούς τους ανθρώπους το ταξίδι για την πόλη διαρκεί αρκετές μέρες. Σε αυτά τα χωριά, τα ρούχα και τα λευκά είδη ήταν το πιο πολύτιμο δώρο. Η δυσκολία που αντιμετωπίζαμε σε κάθε μας στάση είναι να καταφέρεις να μοιράζεις υλικά αγαθά σε ανθρώπους όπου η στέρηση, το άγχος αν θα προλάβουν να πάρουν όλοι δεν τους επιτρέπει να εφαρμόζουν την τάξη. Το άγχος το δικό μας ήταν να μην ποδοπατηθούν τα παιδιά, καθώς οι ίδιοι οι γονείς δεν το αντιλαμβάνονταν. Οι κινήσεις μας ήταν βιαστικές, για να μην χαθεί ο έλεγχος. Πράγμα πολύ δύσκολο αλλά τα καταφέρναμε με την βοήθεια των ανθρώπων που ήταν καθημερινά δίπλα μας, προσφέροντας μας προστασία, οργάνωση και τρόπους διαφυγής όταν χρειάζονταν! Κατά την άφιξη μας σε κάθε χωριό οι πρώτοι που μας καλωσόριζαν ήτανε τα παιδιά.
Μια καραμέλα τα έκανε τόσο χαρούμενα που δεν μπορούμε να το περιγράψουμε με λόγια.
Χαρίτος Βερυκάκης
Έδινε περίσσια χαρά, σε μικρούς και μεγάλους. Ένα δύσκολο κομμάτι ήταν το μοίρασμα και το ταίριασμα των παπουτσιών στα παιδιά που το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών δεν είχαν φορέσει ποτέ παπούτσια στην ζωή τους. Πατούσες παιδιών γεμάτες πληγές και σκληρές. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ειδικά στα απομακρυσμένα χωριά, η έλλειψη ενδυμασίας των παιδιών έκανε την έλλειψη παπουτσιών δευτερεύον.
Σοκαριστικές εικόνες | ανέχεια, υποσιτισμός, ανεπάρκεια στα βασικά είδη και την καθημερινότητα
οικογενειακό γεύμα 
στην πρωτεύουσα Ανταναναρίβο
Κολοκύθα για το μεσημεριανό γεύμα 
υπαίθριο κρεοπωλείο 
ο γιατρός και οι βοηθοί του
Οι ακούραστοι κουβαλητές 
Επίσκεψη σε νοσοκομείο – διανομή φαρμάκων
Ένα απόγευμα το αφιερώσαμε στο δημόσιο Νοσοκομείο της πόλης. Η κλινική της επισκοπής έκανε δωρεά φάρμακων και εμείς με την σειρά μας λευκά είδη για τους ασθενείς, παιχνίδια για τα παιδιά που νοσηλεύονταν. Οι συνθήκες που επικρατούν είναι πολύ δύσκολες. Η δομή του νοσοκομείου εξωτερικά δεν μας προετοίμασε για το τι θα αντιμετώπιζε μέσα από τις κλειστές πόρτες. Κλίνες με έλλειψη αυτονόητου για εμάς εξοπλισμού, όπως τα στρώματα για τα κρεβάτια των ασθενών που ήταν για λίγους, η έλλειψη τουαλέτας και στην θέση αυτής μια λεκάνη κάτω από κάθε κρεβάτι, έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Ακόμα και ο θάλαμος χημειοθεραπείας θύμιζε εγκαταλελειμμένο μέρος. Παιδιά όλων των ηλικιών ήταν σε έναν θάλαμο, ανεξάρτητα από την ασθένεια του καθενός. Ασθενείς οι οποίοι ακόμα και σε ένα κέντρο υγείας θα μπορούσαν να έχουν σωστή ιατρική φροντίδα και έτσι μεγαλύτερο ποσοστό επιβίωσης. Οι γιατροί κάνανε ότι ήταν δυνατό με τα ελάχιστα.
Μοιράζοντας γραφική ύλη στα υποτυπώδη σχολεία
Πήγαμε συνολικά σε 6 σχολεία (αν δεν έχουμε ξεχάσει κάποιο!). Στα περισσότερα σχολεία οι μαθητές δεν είχαν βιβλία, τετράδια, γραφική ύλη. Μια πλάκα γραφής εξυπηρετούσε για την γνώση. Σε όλα τα σχολεία μοιράστηκαν πέραν των παραπάνω, ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια και τρόφιμα σε δυο συγκεκριμένα σχολεία που όπως μας είχε ενημερώσει ο επίσκοπος ήταν ιδιαίτερα φτωχές περιοχές. Όλοι οι δάσκαλοι μας βοηθούσαν, ήταν παντού μια ομαδική προσπάθεια να βρούμε τα σωστά παπούτσια, τα ρούχα και τα παιχνίδια για κάθε παιδί ξεχωριστά. Το καλύτερο δώρο όμως ήταν πάντα και παντού η μπάλα, φωνές και χειροκροτήματα – τι καλύτερο. Δάσκαλοι και παιδιά, ήταν όλοι χαρούμενοι. Και εμείς ήμασταν ακόμα περισσότερο!
Αρχικά, πιστεύαμε ότι πηγαίναμε προετοιμασμένοι σε μια από τις πιο υπανάπτυκτες, τριτοκοσμικές, με μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας, χώρα. Αλλά η φαντασία μας δεν μπορούσε να ακουμπήσει την πραγματικότητα που ζήσαμε. Η πείνα, η φτώχεια, οι ασθένειες, οι έλλειψη απαραίτητων αγαθών, όλα αυτά ταυτόχρονα, δημιουργούσαν μια εικόνα χαοτική. Μια πόλη που θύμιζε χωριό κατοχής, αποστεωμένοι άνθρωποι που η εργασία τους ήταν να κουβαλάνε φορτία σε κάρα, όπως φορτώνουμε εμείς τα αγροτικά αυτοκίνητα. Η σκόνη και η ζέστη έκαναν ακόμα πιο δύσκολες τις συνθήκες διαβίωσης. Μια ημέρα βροχής, έκανε την πόλη να θυμίζει ποτάμι λόγο της έλλειψης αποχετευτικού συστήματος. Αυτό για εμάς μας προκαλούσε μεγάλη εντύπωση, όμως για τους ντόπιους είναι τρόπος για να πλυθούν οι ίδιοι, τα ρούχα τους, ακόμα και να πιουν νερό. Όλες οι πόλεις που επισκεφτήκαμε ήταν χωρίς φως τα βράδια και όλα τα καταστήματα έκλειναν μια ώρα πριν νυχτώσει.
Το ωράριο εργασίας τους ήταν 07:00 -12:00 και 12:00-17:00. Στο διάστημα 12:00-14:00 λόγω και τον υψηλών θερμοκρασιών όλα έκλειναν, ακόμα και τα σχολεία. Στις πόλεις οι αντιφάσεις ήταν μεγάλες. Η μεσαία τάξη είναι ανύπαρκτη.
Καθώς φτάναμε στα χωριά, διασχίζοντας την υπέροχη φύση της Μαγαδασκάρης, βλέποντας εικόνες φυσικής ομορφιάς όπου η ανθρώπινη επέμβαση δεν υπήρχε μας θύμιζε όλα αυτά που γνωρίζουμε για την Μαγαδασκάρη, αλλά η όμορφη πλευρά της Μαγαδασκάρης ήταν μόνο αυτή. Η φύση προσέφερε στους κατοίκους (των καλυβοχωριών) τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς καμία δόση γενναιοδωρίας ή υπερβολής – εκτός από την ομορφιά των τοπίων. Γροθιά στο στομάχι, ότι αυτοί οι άνθρωποι, παιδιά και νέοι δεν έχουν τα εφόδια να αλλάξουν κάτι.
Ατελείωτες οι φυσικές
ομορφιές στο νησί
Ο Πατέρας πρόδρομος μαζί με όσους έχει δίπλα του προσπαθεί να δώσει την σωστή λύση και όχι την πρόχειρη, δηλαδή δημιουργεί σχολεία και προσπαθεί στην ανέγερση βασικών τεχνικών σχολών, ένα όραμα αντίστοιχο του μακαριστού Μητροπολίτη Κισάμου Ειρηναίου Γαλανάκη. Ανοίγει πηγάδια για να εξασφαλίσει την πρώτη ανάγκη, το νερό στα απομακρυσμένα χωριά. Μοιράζει βασικά θεραπευτικά φάρμακα στα δημόσια νοσοκομεία με την στήριξη του Αρχιμανδρίτη και Ιατρού Αναστάσιου Πογιατζή από την Κύπρο συντηρώντας την κλινική της επισκοπής.
Πέρασαν 20 μέρες χωρίς να καταλάβουμε το πως, κάθε μέρα μια εμπειρία, γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και χρώματα από την παλέτα της φύσης. Η προβληματισμοί μας πολλοί… ένας από τους μεγαλύτερους τα ανούσια θέματα που μπορεί να αγχώνουν όλους εμάς που ζούμε στις ανεπτυγμένες χώρες χάνοντας την ουσία της ζωής και δίνοντας σημασία στην ματαιοδοξία μας.
Μια συνάντηση στην επιστροφή μας έδωσε ιδιαίτερη χαρά, ήταν γνωριμία μας με τον κ. Ταλούμη και την οικογένεια του, γνωστός σε όλους μας από τον καφέ ΤAF. Ο κύριος Ταλούμης δραστηριοποιείται στην Μαδαγασκάρη προσφέροντας πολλά, βοηθώντας στα προβλήματα του τόπου και πάντα παρόν σε ότι αναγκαίο για τους ανθρώπους που θα επισκεφθούν τη Μαδαγασκάρη.
Αυτό που θα ευχηθούμε είναι να έχουμε υγεία μέχρι την επόμενη φορά που θα επισκεφθούμε αυτή τη χώρα ξανά. Να ευχαριστήσουμε όσους βοήθησαν σε αυτή τη προσφορά μας, πρώτα πρώτα τον Πατέρα Πρόδρομο, Επίσκοπο Νοτίου Μαδαγασκάρης, τον Πατέρα και ιατρό Παπανικολάου, τον Πατέρα και ιατρό Χρύσανθο Τσαχάκη, τους ιερείς π. Ιωάννη Γουμενάκη, π. Αντώνιο Πατεράκη, π. Αντώνιο Κουμή, π. Αλέξανδρο Φαντάκη, π. Διονύσιο Νταουντάκη, π. Εμμανουήλ Μπαριωτάκη, π. Ιωάννη Λουπασάκη, π. Νικόλαο Λαμπάκη, π. Παναγιώτη Ανδρουλάκη, την Ιερά Μονή Γονίας. Τη Μονή Κυρίας των Αγγέλων Γουβερνέτου τον Ηγούμενο Ειρηναίο Βερυκάκη που προσέφεραν σημαντικά. Τον κ. Μανώλη Μποτονάκη. Το κέντρο υγείας κισσάμου, τον ερυθρό σταυρό κισσάμου, το σούπερ μάρκετ ΣΥΝΚΑ. Επίσης απλούς φίλους οι οποίοι προσέφεραν με ότι μπορούσαν.
Όσο για εμάς αυτός ο προορισμός προσφοράς ήταν ένα όνειρο για τον καθένα μας ξεχωριστό με σκέψεις μοιρασμένες (50/50)… για τα θέλω και τα πιστεύω μας.
Επιμέλεια – ταξινόμηση υλικού: Χρηστάλλα Κακαβελάκη
Επιμέλεια βίντεο: Γιώργος Πατεράκης
